Nieuwjaarwens 2015.

Tegen het einde van dit jaar bereikte mij via facebook het trieste bericht van het overlijden van schaker Albert Platje. Nu hoort de dood weliswaar bij dit bestaan, maar Albert is veel te vroeg van ons heengegaan. Echter, mocht blijken dat hij vrijwillig voor zijn plotselinge vertrek heeft gekozen, dan respecteer ik dat volledig. Iedereen die zich niet meer voelt opgewassen tegen deze hel, waarin wij elke dag moeten zien te overleven,heeft natuurlijk het volste recht tot zelfbeschikking. ( datgene te doen wat hij/zij op dat moment goeddunkt.)

Een reden des te meer om er toch maar weer iets van proberen te maken in het nieuwe jaar.

Laten we hopen dat de Europese Commissie een bres zal weten te slaan in het bolwerk van de postbusfirma's. ( Om over de invoering van een (broodnodige) Europese belastingharmonisatie maar even te zwijgen).

Laten we ook hopen dat de zorgverzekeraars in staat zullen zijn om de buitensporige macht van de ( vaak grof graaiende en ondermaats presterende )zorgverleners te breken of in ieder geval te beperken. Want de waanzinnige hoge zorgkosten zijn een schanddaad voor onze hele maatschappij en een doorn in het oog voor ieder weldenkend mens. Maar laten we ook hopen dat de consument in deze ook oog krijgt voor zijn eigen buitensporige wensen.

Ook mogen wij wensen dat iedereen de integratie van de immigrant een goed hart zal toedragen, vooropgesteld natuurlijk dat deze immigrant bereid is zich aan te passen aan de gebruiken en wetten van zijn gastheer, zonder dat er sprake zal zijn van assimilatie.

Verder wens ik een sportsocialisme in Europa, zoals dat in Amerika allang bestaat. Daar hebben ze ingezien dat een plafond aan spelerssalarissen een absolute noodzaak is om tot een eerlijke competitie te geraken, evenals een herverdeling van sponsorgelden en gelden uit t.v. rechten over alle clubs. Daarmee zou mogelijk de onvermijdelijke gang naar de afgrond van de Europese sportwereld voorkomen kunnen worden.

Ook wens ik de definitieve doorbraak van de genetische modificatie en de synthetische biologie. Opdat deze wetenschappen maar niet meer tegengewerkt zullen worden door de Europese Unie, door het schijnheilige Greenpeace en andere milieuorganisaties.(Milieudefensie). We moeten de hoogtechnologie omarmen en niet terug naar de kleinschaligheid van 200 jaar geleden. Dus vooruit met de waterstofauto, de elektrische auto en achteruit met de vervuilende dieselauto.

Dat de rijkeren onder ons maar meer vermogensbelasting zullen moeten gaan betalen en dat de robots onze levenskwaliteit maar zullen blijven verhogen.

En........  dat iedereen maar veel belasting mag gaan betalen in 2015.

Jan Posch, 30 december 2014.                                                                                                               



 

Over vrije liefde en het hebben van meerdere liefdesrelaties (polyamorie).

 Filosofen hebben de waarheid lief. Wijsbegeerte dus. In de filosofische wereld staat het begrip liefde op gespannen voet met deze waarheid. Immers, de ratio staat hier diametraal tegenover de emotie. Liefde is natuurlijk een emotioneel beladen gegeven. De christenen beschouwen het begrip liefde als door God gegeven aan de mens uit liefde voor hem, geschonken via de kruisdood van zijn enige zoon Jezus Christus.

 

Zij denken vanuit dit begrip liefde en zien deze als enige oplossing voor al onze problematieken. Naastenliefde en verdraagzaamheid zijn kernbegrippen in deze zienswijze.

 

Maar is dat wel zo? Is deze liefde de oplossing van al onze problemen?

 

Om deze vraagstelling te kunnen beantwoorden moeten wij ons afvragen wat eigenlijk de zin is van ons bestaan. Als die er al is. Je kan zeggen dat de zin van dit leven, de zin is in dit leven. Maar dat is feitelijk een drogredenering. Waarschijnlijk is dit leven zinloos. Niemand heeft mij gevraagd om hier te komen. Ik ben er doodgewoon gekomen, wel levend natuurlijk..

 

Het enige wat we wel  kunnen doen is, om deze  zinledigheid van ons bestaan, zoveel mogelijk zin te geven, door middel van een zinvol bezigzijn. Dat doen we dus door onze tijd zo zinvol als maar mogelijk  te besteden. Anders gezegd: door de verveling zoveel als mogelijk te beperken,. Wij moeten onze geest zoet houden met het plegen van liefhebberijen.

 

Of wij daarmee gelukkig zullen worden en intens  tevreden , is ook weer een geheel andere vraag. Dat is ten eerste zeer subjectief.  Sommigen zijn zeer tevreden onder min of meer dezelfde condities als waaronder anderen leven en die anderen niet.  Wanneer je  je verlangens kunt uitschakelen ,waaronder bijvoorbeeld het machtsstreven valt en je zinnen de baas hebt kunnen worden, ben je al een heel eind op de goede weg naar het geluk.  Gelukkig zijn is eigenlijk het totaal kunnen opgaan in het moment van nu. Dat moet je vooral niet na willen streven, dan zal het je niet lukken. Geluk overkomt je. Het is de uitschakeling van de geest ( van de ratio en vooral de wilsfactor), ten faveure van je ziel, je opperste en waarlijk echte wijze van zijn.

 

Het echte gelukzaligheidsgevoel beperkt zich echter tot momenten. Omdat je nooit altijd gelukkig kan zijn, om de doodeenvoudige reden dat je het dan niet meer kan zijn.. Dat het verrassingselement bij dit gevoel een grote rol speelt zal  duidelijk zijn.. 

 

De echte zin van het leven is dus zorgen dat je jezelf zo min mogelijk verveelt. Dus een zinvolle invulling daaraan geven, Wanneer je alles hebt wat je hartje begeert kan je desalniettemin diep ongelukkig zijn. Dan zijn er geen uitdagingen meer. Alles is hetzelfde, elke dag weer opnieuw. Er is geen spanning meer , waardoor je  spanning gaat zoeken. Hetzij in avontuur, hetzij in gokwerk, hetzij in drank en drugs, hetzij in seksuele escapades en avonturen..

 

Terugkomend op het begrip liefde . Je kan nog  zoveel liefde in je lijf hebben, je kan nog zoveel om een ander mens geven, je kan nog  zoveel universele liefde en onbaatzuchtige liefde koesteren, je kan nog zoveel om je kinderen geven., je kan nog zoveel van je eigen man of vrouw houden , je kan nog zoveel jezelf voor de gek houden door in de liefde van de Here Jezus te geloven.,  dat allemaal zal je geen garantie geven op een gelukkig leven.

 

Want ook dan kan je opgezadeld komen te zitten met eenzaamheidsgevoelens en tegen die ziekte is nu eenmaal geen enkel kruid gewassen. En tegen verveling is echt geen liefde opgewassen.

 

Liefde is en blijft een vergankelijk dynamisch begrip. Het verandert elke dag. Voor de liefde voor je echtgenoot moet je vechten, moet je energie leveren. Maar het is vele malen complexer dan dat; ook wanneer je bergen energie inbrengt wil dat nog niet zeggen dat je zodoende de liefde van een ander kunt garanderen. Ben je bijvoorbeeld te goed, dan gaan ze de draak met je steken, dan wordt je nog eerder voor gek versleten. 

 

Verliefdheid en geilheid spelen een niet te onderschatten rol in de gevoelens van en voor  een ander. Het beest in ons volgt namelijk zijn eigen weg. Hoogstens kunnen wij het beest (tijdelijk) aan de ketting houden, (temmen), maar dat zal geen blijvende zekerheid, op wat dan ook garanderen Het is vechten tegen beter weten in. Met als gevolg frustraties. Freuds psycho-analyse  spreekt in dit verband boekdelen. De kunst van de sublimatie is een bekend fenomeen om  die frustraties in goede banen te leiden, via de uitweg van omzetting in andere zaken.

 

 

Natuurlijk is het een kunst om lief te hebben. Maar daarmee maak je nog niet al het onheil wat wij op onze wegen tegenkomen, per definitie onschadelijk.

 

Een mens schiet doodeenvoudig tekort om het begrip Liefde echt machtig te worden. Hij kan er niet wezenlijk mee uit de voeten. 

 

Zoals we allen weten zijn wij geen monogame wezens. Niet in biologisch opzicht, maar ook zeker niet in geestelijk opzicht. Ons brein is tenslotte niet voor niets het grootste sexuele orgaan wat wij bezitten. Wanneer wij ons monogaam gedragen, dan is dat uit culturele en ethisch/normatieve overwegingen. Het Christendom ziet ons niet voor niets als een zondig wezen, dat gereguleerd moet worden. Zij bedachten het huwelijk als een methode om die zondaar binnen de perken te kunnen houden.

 

Dit hebben miljoenen wezens geaccepteerd en doen dat nog steeds. Zij laten zich leiden door hun geloof ( lees geweten) en gaan uit dien hoofde voorbij aan hun eigen natuurlijke behoeften. Die beschouwen zij dan ook als volkomen verkeerd en zelfs als vies en vulgair.

 

Waarom zijn er zoveel echtscheidingen? Omdat de liefde niet eeuwigdurend is en omdat de sleur het huwelijk ondragelijk kan maken. Voor velen , en vooral zij die vrij en zelfstandig durven te denken, zoals ons dat geleerd wordt op school, verwordt de relatievorm huwelijk  tot een ware hel en het aantal zelfdodingen en  psychiatrische gevallen behoeven we niet eens aan te halen, om aan te tonen tot  waarin  dit vrome compromis kan ontaarden.

 

Maar wij hebben niet alleen de behoefte om  vreemd te gaan,  wij beschikken ook over het vermogen om nog iemand lief te hebben. Onze geestelijke liefde behoeft zich helemaal niet te beperken tot  één persoon. Wij zijn heel goed in staat om meerdere personen tegelijk  lief te hebben. Het feit dat  dat  niet op grote schaal in de praktijk wordt gebracht vindt zijn oorzaak in problemen van  praktische aard:  het brengt in plaats van een definitieve oplossing , andere enorme problemen met zich mee , waaronder wederom het begrip jaloezie de meest in het oog springende dissonant is.

 

Let wel, de beide partners dienen hier natuurlijk vrijuit en openlijk over te spreken. Het kan niet de bedoeling zijn om elkaar te gaan besodemieteren. Al ligt die weg heel verleidelijk op de loer.

 

Een nieuwe vorm van samenleven dus, naast de al bekende seriële monogamie, ( één jaar, twee jaar, met eventuele verlenging) ,hetgeen al een aanzienlijke verbetering t.a.v. de huidige traditionele  relatievorm is, want erger dan te horen te krijgen ,dat jouw partner verliefd is geworden op een ander is er niet. Nog veel erger dan te horen dat hij/zij  van bil is gegaan.

 

Indien dus de beide partners hebben kunnen inzien dat liefde zich beslist niet behoeft te beperken tot één enkel  persoon en die zienswijze  aan elkaar geopenbaard hebben, kunnen zij beiden er een ander op nahouden, zonder diep ongelukkig te moeten worden in hun dagelijkse huwelijkse sleur. Ook de andere partijen dienen deze vrije opvatting met elkaar besproken te hebben.

 

In andere samenlevingen/culturen en ook in de dierenwereld ( niet alle dieren) is deze polygamische vorm van samenleven heel natuurlijk , gebruikelijk en doodgewoon.

 

Alleen in onze (christelijk georiénteerde) maatschappij niet. Die duldt deze (taboe)zaken niet.

 

En zo doen wij dus met z’n allen elkaar tekort. En maar zeuren over liefde, liefde die alles overwint , of hij nu van God via het lijden van zijn zoon  afkomstig is of gewoon van Erich Fromm. (liefhebben een kunst een kunde).

 

 

Het grote voordeel van deze vrije opvatting is dat er veel geld bespaard kan worden op de psychische gezondheidszorg ,dat vele treinmachinisten minder gestrest hun werk zullen kunnen blijven uitoefenen, en dat veel roddel , achterklap en schijnheiligheid tot het verleden zullen gaan behoren. Kortom, onze maatschappij zal er geestelijk gezonder op worden.

 

De humanisten en de ongelovigen hoeven niet meer gediscrimineerd te worden door de gelovigen en er zullen vooral veel minder kinderen ongelukkig worden, want het aantal echtscheidingen zal opzienbarend teruglopen.

 

Jan Posch,  11 december 2014.

Gina.

Deze foto kreeg ik via Facebook van mijn zus Gina toegestuurd. Omdat zij altijd zo lief  voor mij is en hartelijk wanneer ik weer eens langs kom, deze aandacht.

Maar vooral haar vredelievendheid wekt mijn ziel tot beroering, zelfs wanneer zij door haar buurvrouw tot ongewenst persoon wordt bestempeld en voor haatzaaier wordt uitgemaakt en haar vervolgens de oorlog wordt verklaard, blijft zij bij haar eigen oprechte gevoel.

En wanneer zij ziek is, (en dat komt nogal eens voor) en zielsalleen strompelend door dit leven moet zien te komen, zonder noemenswaardige hulp van wie dan ook, blijft zij optimistisch en de dingen van hun goede kant bezien.

Zij is 11 jaar geleden zeer plotseling alleen komen te staan, wegens het overlijden van haar respectabele echtgenoot Bart de Boer, over wie ik een gedicht geschreven heb op deze site. Tot dusver is zij deze buitengewone man trouw gebleven en dat zal zij tot haar dood blijven doen.

Een moment van aandacht meer dan waardig dus.



Jan Posch, 28 november 2014.

Bowie.

Bowie is op 27 november 2014 op veertienjarige leeftijd van ons heengegaan. Hij was een hele lieve en trouwe metgezel en iedereen die hem kende zal hem missen, nu hij er niet meer is. Toen ik het bericht van zijn dood ontving, kon ik het niet droog houden. Ter ere en nagedachtenis aan dit lieve beest een klein gedichtje:


Bowie, jij bent er nu niet meer,
Dat doet zeer en mij des te meer,
Want de laatste keer, heb ik je wel gezien, maar niet geaaid,

Jij was een zeer lieve en spontane hond,
Met altijd een vrolijke trek rondom je mond,
Je uitbundigheid zat in je karakter gezaaid.

Altijd blij en kwispelend, wanneer ik op bezoek kwam,
Je kende geen kwaad en geen gram,
Je zei niets, maar je sprak wel degelijk, keer op keer,

Nooit heb je mij teleurgesteld,
Voor de gek gehouden , besodemieterd of gekweld,
Zoals dat gemankeerde wezen, ja, jij was veel meer.

Jan Posch, 27 november 2014.









 

De paradoxale waarheid.

Dat de Waarheid overal en altijd rondwaart onder ons , moge meer dan duidelijk zijn, ongeacht het slappe geouwehoer over subjectieve waarheden, hetgeen ook waar is, overigens.

 

Dat iedereen, behalve de rechterlijke macht, aan waarheidsvinding doet ( aan filosofie doet dus) is ook een waarheid en dat bewijst o.a. de zaak Marianne Vaatstra. Iedereen wilde deze  waarheid weten en die kregen ze ook nog (bijna) helemaal.

 

“Zie maar eens achter de waarheid te komen” en “de waarheid ligt weer eens diep verborgen”, zijn gevleugelde uitspraken.

 

Maar waarin liggen deze (diepere en verborgen)  waarheden dan (vaak) besloten?

 

In de paradox. In de schijnbare tegenspraak, vaak schitterend weergegeven via het aforisme, zoals: “ Het schaakspel is mooi genoeg om er een heel leven aan te verknoeien”.

 

Het Sinterklaasfeest is in deze een  goed voorbeeld.  De kindertjes worden voorgelogen om ze een prachtig  feest voor te kunnen schotelen. Het is bovendien een uiterst commercieel gebeuren en tegelijk ook een onschuldig kinderfeest. Schijnbaar tegenstrijdig en desalniettemin volkomen waar.

 

Een ander voorbeeld.

 

Jordan Belfort is een zwendelaar, die meer dan 1500 klanten hun vermogen heeft afhandig gemaakt. Een witteboordencrimineel en veroordeeld tot vier jaar cel.

Hij verdomd het om zijn klanten terug te betalen, ondanks zijn verdiende kapitaal via de verkoop van boeken vol flauwekul en onzin en de verkoop van filmrechten ( De wolf van Wallstreet).

Hij is een gewetenloze oplichter van het zuiverste water. Hij verstaat zelfs de kunst om ijskasten aan Eskimo’s te verkopen.

 

Desalniettemin wordt hij op handen gedragen door o.a. het Nederlandse journaille. Vierduizend mensen hebben hem in de RAI staan toejuichen! Op televisie ( Nieuwsuur!) en in de krant (Parool) wordt hij bewierookt.

 

Fascinatie voor de zwendelaar dus, net als de triomftocht van Willem Holleeder ( de neus op de buis) bij College-Tour met Twan Huys in de hoofdrol, alwaar ik reeds eerder over sprak op deze site.

 

Schijnbaar tegenstrijdig dus en toch allebei waar. De vrouwen die nat worden van een huwelijksadvertentie geplaatst door  criminelen, zullen dit herkennen en als ze eerlijk zijn, beamen.

 

Ja, de waarheid ligt vaak besloten in de paradox en dat is eigenlijk ook logisch, want de mens is nu eenmaal een vat vol tegenstrijdigheden, verscheurd door innerlijke twijfels en onderworpen aan een mengsel van haat en liefde.

 

Geen nieuws onder de zon dus. 

 

Jan Posch,  24 november 2014.

Krankzinnige verliefdheid.

Adriënne.

Zij was hopeloos verliefd op een getrouwde man. Vier maanden lang geloofde zij stellig dat hij zijn vrouw zou verlaten en voor haar zou kiezen.

Zij ontmoetten elkaar in het geheim. Zij was betoverd. Zij dacht heilig te maken te hebben met een oprechte, unieke en zuivere liefde. Ook interpreteerde zij zijn woorden op een manier die haar het beste uitkwam. Het was een liefde die vooral in haar eigen gedachten bestond. Zij had alle tijd om te fantaseren hoe het zou zijn indien hun "liefde" helemaal tot bloei zou komen. Zij plantte zelfs een boom, opdat zij later getweeën in de schaduw van die boom zouden kunnen zitten. Hun wederzijdse intieme gedachten stonden aan de wieg van haar krankzinnige liefde.

Toen de man te kennen gaf toch te kiezen voor zijn eigen vrouw, was te wereld te klein . Zij was razend en overstuur. Maar na een gesprek tussen hen, voelde zij zich ineens ontzettend klein. Krachteloos en tot niets meer in staat. Verlaten, koud en bedrogen.
De op een na grootste fout die zij nog kon maken, beging zij ook: geloven dat hij het niet meende en op een dag op zijn verkeerde schreden zou terugkeren.

De conclusie is:  juist door zijn gedrag werd zij onderhorig aan hem. Juister en scherper geformuleerd: wanneer hij werkelijke en diepzinnige liefde voor haar zou hebben gevoeld, zou zij zichzelf minder aan hem onderworpen hebben. Zij werd het slachtoffer van zijn onbevangenheid, waardoor zijn dominantie over haar kon gaan gloriëren.

Een man maakt zichzelf vrijwillig ondergeschikt aan een vrouw door haar te veel eer te bewijzen, bijvoorbeeld via teveel aandacht, geschenken en het schrijven van gedichten.

Een vrouw wil eigenlijk ongemerkt gedomineerd worden. Dan is zij bereid voor hem door het vuur te gaan, dan is zij bereid om al haar openingen te laten vullen. Wanneer zij eenmaal in extase is geraakt, kan je je als man alles permitteren.

Ben je te lief voor haar wegens waarachtige , oprechte en glaszuivere liefdesgevoelens, dan is de kans levensgroot aanwezig dat je als een sukkel wordt aangezien, en moet je niet vreemd opkijken dat je vroeger of later de kous op je kop krijgt.

In wezen is ook dit (liefdes)probleem, zoals alle problemen,  onoplosbaar.

Inderdaad, een tragische vaststelling.

Jan Posch, 26 oktober 2014.


 

Zwarte Pieten.

Ten lange leste hebben de zogenaamde moralisten (volgens Grunberg , schijnheilige absurdisten) , het dan toch voor elkaar  gekregen om het mooie, traditionele en totaal onschuldige sinterklaasfeest om zeep te helpen.

Een voorbeeld van zo een schijnheilige absurdist is publicist Nourdine Tighadouini. Hij orakelt: "Zwarte Piet is overgebleven symboliek uit een koloniaal tijdperk". "Het is een karikatuur van de zwarte Afrikaan, bezien vanuit de tijdgeest van de slavernij".
Hij parafraseert ene El Ouali "Zwarte Piet is een erfenis van een achterlijke tijd en een achterlijke cultuur".

Ook heeft hij lak aan de meerderheid der Nederlanders, die Zwarte Piet als zodanig willen handhaven. Hij vindt dat een kleine minderheid , die tot besluitvorming komt, het voor het zeggen moet hebben.

Deze man en met hem vele absurdisten grijpen het fenomeen Zwarte Piet aan, om gewag te kunnen doen van hun afkeer van onze  maatschappij en om hun frustraties over de neerbuigende houding van enkelingen jegens minderheden, te kunnen uiten.

De oorlogstaal, waarmee hij en zijn medestanders zich menen te moeten bedienen, kan niet anders dan weerzin oproepen en het is vanuit dat perspectief bekeken niet meer dan logisch, dat er zich binnen tientallen jaren steeds scherpere tegenstellingen tussen inheemse Nederlanders en nieuwe Nederlanders zullen gaan ontwikkelen.Tweedracht zal onvermijdelijk zijn , dat weten zij, en dat willen zij.

Deze enkelingen, die over racisme beginnen, weten dus van te voren dat een discussie over dit onderwerp zal gaan leiden tot een gespleten volksstandpunt. Op den lange duur zullen de voor- en tegenstanders in evenwicht geraken, al was het alleen maar van de weeromstuit. Bij verkiezingen zie je heel vaak hetzelfde effect optreden. Een 50-50 verhouding ontstaat , niet door diepere overdenking, maar door een voor of tegen , en dat leidt tot een resultaat, die je ook ziet optreden bij een of andere loterij. (het volk is manipuleerbaar, want de onderbuik is nu eenmaal niet rationeel, en verwordt daarmee tot de meest gevaarlijke beweging/stroming, die je je kunt bedenken.

De zwarte piet is een lenig, acrobatisch en soepel heerschap, mooi om te zien, bereidwillig om te helpen, sociaal en zeer dynamisch en zelfs inventief. Dat in tegenstelling tot de starre, dogmatische en zich voornaam voordoende en enigszins autoritaire Sinterklaas.

Eigenlijk zou deze laatste ter discussie hebben moeten staan in onze snel veranderende maatschappij. Zijne heiligheid met zijn ouderwetse mijter , zinloze staf en gezicht bedekkende baard ,doen eerder denken aan de huichelachtige priesters , inclusief kardinalen van de achterhaalde katholieke kerk.

Laten die pseudo-intellectuelen zich eens druk maken over het  misselijk makende kindermisbruik binnen die godgore kerk en geile heiligheid. En als Zwarte Piet een symbool is van racisme , welke kleur dient hij dan te krijgen?  Wit? Dat zou blank racistisch zijn. Rood. Dat is een vervloeking tegen de reeds lang uitgeroeide indianen. Bruin? Dat is een vloek tegen de Indo's. Geel?, kan niet het zou een ramp zijn voor de Chinezen. Hij zou al blauw geschilderd moeten worden, maar dat zou de adel niet tolereren. Dan maar rose, maar dat is tegen het zere been van de homo's. Blijft over groen ( onvrede bij de duurzamen) en paars ( onvrede bij de rode kolen).

Neen, in plaats daarvan moet een simpel kinderfeest aan het offeraltaar ter genoegdoening van hun eigen zielenheil.

Een schaamteloze wanvertoning , ik kan het niet anders benoemen.

Jan Posch, 16 oktober 2014.

 

Het Po(s)t Mysterie.

Tien werd door haar ex-man geestelijk geterroriseerd. Daarvoor had zij een mislukte relatie met een alcoholist gehad, waardoor haar weerzin tegen kerels bijna fataal was geworden. Zij had op late leeftijd nog twee kinderen gekregen, maar wat zij daarvoor had gedaan is niet duidelijk geworden.

 

De zonnegod Apollo had dit opgemerkt , vond dat het op haar zestigste verjaardag wel welletjes was, na een 20 jarige onthouding ,waarin zij twee kinderen alleen moest opvoeden en stuurde daarom zijn zoon Zonneman op haar af, die haar niet alleen het hof moest maken, maar tevens de boodschap had meegekregen , haar te ontdoen van haar opgelopen frustraties en minderwaardigheidscomplexen.

 

Zo besloten zo gedaan. Zonneman begon haar tamelijk onopvallend via berichten op een dating-site en later via de email complimenten te maken en na twee weken was de tijd rijp geworden voor hun ontmoeting. Ook deze stond in het teken van optimistische liefdevolheid en daarom werd vrij snel besloten om tot huisbezoek en etentjes te komen.

Maar in al zijn geestdriftigheid overstelpte Zonneman haar op haar verjaardag na een maand met cadeau’s. Boeken, parfums, bloemen, nadat hij in een eerder stadium al dvd’s en cd’s had meegegeven, waren niet genoeg. Hij had ook een televisie voor haar zoon meegenomen en een lichtlamp voor haar, die zij overigens weigerde.

Een gedicht vormde het sluitstuk op deze feestelijke dag op drie oktober, die de volgende dag door Post werd voorgelezen aan haar familie.

Daaraan voorafgaand had Zonneman alle middelen ingezet om haar fysiek te verleiden, maar het moet gezegd, alle pogingen daartoe waren gestrand op haar terughoudendheid.
Het ijskonijn liet zich eenvoudigweg niet ontdooien, ook niet door een Zonneman.

 

Maar zoals gewoonlijk en zoals iedereen weet; waar de Zonnegod actief is, is ook de Duivel actief. Deze laatste had er niet alleen voor gezorgd dat Zonneman zijn hand weer eens overspeeld had, maar had ook haar schoonzoon in wording uitgerust met een hoog intellect, waardoor deze heimelijk had opgemerkt dat hij de aardige en zeer gulhartige  Zonneman en de enigszins stijve en  haaibaaierige Tien niet helemaal bij elkaar vond passen. Dat had de schoonzoon  aan zijn zeer wispelturige vriendin laten doorschemeren, waardoor deze laatste de volgende dag haar mond daarover niet kon houden en moederlief uitvoerig op de hoogte stelde van haar twijfels.

 

De opzet van de Duivel slaagde volledig.

 

Tien wist natuurlijk dat zij een regelrechte haaibaai was, en ook één met lesbische neigingen, zoals wel vaker voorkomt bij vrouwen met een hoog testosterongehalte.

Zij begon hevig te twijfelen, met name aan het hotelarrangement wat Zonneman voor haar in petto had.

Want dat die twee hoteldagen in het teken van de lichamelijkheid zou komen te staan , leek niet meer dan volstrekt logisch.

 

En zo kon het gebeuren dat de afgevaardigde Zonneman in de luren werd gelegd en zijn absolute meerdere in de  Duivel moest erkennen.

 

Tien had de gore moed opgevat om , ondanks de tientallen apps, waarin zij Zonneman de hemel in had geprezen en had verteld dat hij liefdevol in de familie kon worden  opgenomen,  af te wijzen een paar dagen na haar verjaardag. Zij gaf enkele van haar verkregen cadeau’s terug en had ook nog de gore lef om Zonneman te vragen om een berichtje te sturen bij goede aankomst thuis en hem verder veel succes toe te wensen bij het vinden van een voor hem geschikte partner.

 

En zo kon het dus ook gebeuren dat een half lesbische haaibaai niet gerehabiliteerd kon worden voor een haar aangedane geestelijke terreur, want diezelfde terreur paste ze op haar beurt volledig en in alle glorie (zonder zelfverwijt) toe op een goedwillende, gulhartige en geestelijk geheel gezonde afgevaardigde van Apollo hemzelf.

 

Jan Posch, 11 oktober 2014.

 

 

I(mmorele) S(lachters).

De terreurbeweging IS opereert onder de vlag van het Islamitische geloof. Deze groep schept er een satanisch genoegen in om andersdenkenden te martelen en te doden, met name te onthoofden.
Gelukkig zijn zij stom genoeg om de hele wereld te laten zien hoe zij te werk gaan, mogelijk ook in de hoop op financieel gewin via het verkrijgen van losgeld.
Onlangs hebben zij de  mensenrechtactiviste Sameera Salih Ali Al-Nuaimy in het openbaar vermoord na langdurige (dagenlange) martelingen. Deze vrouw had het aangedurfd om de vernietigingen van kerken en moskeeën door IS barbaars te noemen.

Dat deze politieke terreurorganisatie met wortel en tak dient te worden uitgeroeid spreekt natuurlijk vanzelf, alhoewel de strijd tussen de geloven daarmee geenszins zal worden tenietgedaan. Godsdienstoorlogen zijn er altijd geweest en zullen ook altijd blijven bestaan, simpelweg omdat de oorlog in de mens zelf huist en er ook altijd meningsverschillen en verschillen in inzicht zullen blijven bestaan.

Maar dat het Katholieke geloof nog altijd bestaat is mij een compleet raadsel. Deze terreurorganisatie heeft ook duizenden andersdenkenden gemarteld en op de brandstapel gezet. Ook hier hebben sadisten grondig hun beulswerk verricht.

Maar niet alleen dat. Hun kinder- en vrouwenmisbruik is wereldwijd en  nog steeds gaande .Hoeveel getraumatiseerde slachtoffers zouden zij in dezen op hun geweten hebben?

Waarom durven mensen nog steeds lid te zijn van deze terreurorganisatie?

Ik zal het antwoord geven. Omdat mensen dom zijn en zelf dit leven niet aankunnen. Omdat mensen altijd tot een of ander volk behoren en het volk nog meer stupide opereert dan de eenling.

Zolang er mensen zijn op deze wereld zullen er oorlogen zijn en schrikbarende onrechtvaardigheid, benevens extravagante inkomensongelijkheid. Een rechtvaardige samenleving/wereld was, is, en zal altijd  een illusie blijven.
Als dat wangedrocht/misvormd schepsel gezond is van lijf , kan er hooguit sprake zijn van iets wat lijkt op een erotische samenleving.

Jan Posch,  29 september 2014.

 

Liefdessonnet.

Bij wijze van uitzondering bij deze een product van andere bodem.

Omdat ik dit gedicht zo mooi vind, een sonnet over liefde, en ook omdat ik vroeger dodelijk  verlegen was naar het vrouwelijk schoon.

 

Ik ween om bloemen in de knop gebroken

En voor de ochtend van haar bloei vergaan,

Ik ween om liefde, die niet is ontloken,

En om mijn harte dat niet werd verstaan.

 

Gij kwaamt en ik wist… gij zijt weer heengegaan

Ik heb het nauw gezien, geen woord gesproken

Ik zat weer roerloos na die korte waan

In de eeuwige schaduw van mijn smart gedoken.

Zoals een vogel in de stille nacht

Opeens ontwaakt, omdat de hemel gloeit

En denkt, ’t is dag, en heft het kopje en fluit.

 

Maar eer het zijn vaakrige oogjes gans ontsluit,

Is het weer donker, en slechts droevig vloeit,

Door ’t sluimerende geblaarte een zwakke klacht.

 

Willem Kloos.

Over de menselijke natuur.

Arnon Grunberg vindt het televisieprogramma "Knevel en van der Brink" onverdraaglijk, zelfs na een ziekenhuisbezoek. Ook vindt hij dat de Nederlandse televisie, net als de priester vroeger, het volk dom houdt, uitzonderingen daargelaten.  Het zal mijn enkele trouwe lezer niet gek voorkomen, wanneer ik zeg dat ik het van harte met Grunberg eens ben.

Programma's als Pauw (met en zonder Witteman) en Van Nieuwkerk ( de wereld draait door), lijken informatief, maar zijn in wezen een opsomming van gemeenplaatsen ook wel platitudes genoemd.
Zij zijn niet creatief, maar tot in den treure voorgeprogrammeerd.

Dat dit soort programma's nog zoveel kijkers weten te trekken ( tegen het miljoen) toont aan dat het klootjesvolk dom gehouden wil worden.

Goed nadenken gaat juist tegen de draad van onze natuur in: tegen ijdelheid, tegen luiheid, tegen ons verlangen naar zekerheid, tegen ons verlangen pijnlijke ervaringen uit de weg te gaan. ( David Brooks-columnist New York Times).

Goed nadenken is volgens hem een morele bezigheid , die een goed karakter vergt en het vermogen onze lagere neigingen te bedwingen ten gunste van de hogere.

Wijsheid, gaat hij verder, is de morele kwaliteit van weten hoe je met je beperkingen moet omgaan.
Een goede belegger hoeft niet slim te zijn; als hij maar het temperament heeft om die neigingen te bedwingen, die anderen in problemen brengen.

Jan Posch, 2 september 2014.

Herinnering

Haar bloemen zijn allang vergaan,

Hun rode potten van steen,

Heb ik buiten voor de ramen staan,

Opdat de herinnering aan hun magische bloeitijd niet zal vervagen,

Want met die slijt ik tegenwoordig mijn lange dagen,

Gelaten, met toekomstloos geween.

 

Janneman,  1 september 2014.

Seksdatingsites.

Hier zal u bedrog en misleiding op uw pad tegenkomen. Hier worden vrouwen ingehuurd om het vrijwillige slachtoffer zo lang mogelijk aan het lijntje te houden. De bedoeling is om u te verleiden tot het versturen van zo veel mogelijk berichten van 80 eurocent. De dames maken geen afspraak, zij doen alleen alsof.

 

Wat doen zij zich gewillig voor,
Deze dames van plezier,
Geheel open en bloot,
Stellen zij zich hier aan u voor.


Misleidend zijn haar pseudo spontane seksuele krachten,
Vermomd als liefje, schat  en schattebout,
Groot, haar leugens , bedrog en duivelse machten,

Die spottend toelachen in plaats van leed verzachten.
 

Eeuwig zou ik haar hebben willen steunen,

Vanaf nu tot aan Sint Juttemis,
Maar , na vele miskleunen, kan ik puin gaan ruimen,
En treuren over zeer veel liefdevol gemis.

Jan Posch, 18 augustus 2014.

 

Seksdating (2).

Aangezien ik mijn nieuwsgierigheid soms moeilijk kan bedwingen, heb ik mij een tijdje op de seksdatingmarkt gestort.  Daarop staan vrouwen die zich aanbieden voor seks , inclusief hun seksuele voorkeuren. Dat kan variëren van zachthandige seks tot hardhandige, van erotische massages tot plas en poepseks, van SM tot vuistseks en van anaal tot orale seks.

Op de site van een of andere "dame" stond:  "Liefst 24 uur niet drinken voor de sekspartij, met het oog op de verhoogde zuurgraad van de urine, waardoor ik lekkerder klaar kan komen, indien er over mij gezeken wordt".
Voor wie geen insider is op dit terrein: bij vuistseks gaat de vuist er helemaal in, met name anaal.

Nou dat beloofde dus wat. Ik ging er eens goed voor zitten en warempel, na een tijdje kreeg ik door dat je met credits diende te betalen indien je wou reageren. Deze credits moest je dus vooraf  betalen. Met een bericht kreeg je ongeveer 500 leestekens en dat voor de prijs van ongeveer 0.80 eurocent.

Ik had mij voorgenomen om op die vrouwen te reageren ,die in ieder geval in waren voor een erotische massage en safeseks op hun verlanglijstje hadden staan.

Na een tijdje over en weer berichtjes te hebben uitgewisseld, vond ik het wel welletjes en tijd worden voor het maken van een afspraak om degene wat beter te leren kennen. Maar..... wat schetste mijn verbazing....., ondanks de goede voorcontacten en ogenschijnlijke openhartigheid , vond de lieve Lola het nog te vroeg.

Je zou denken dat kan gebeuren, maar bij de volgende was het precies hetzelfde liedje. Het werd mij warempel kwalijk genomen indien ik een verzoek tot kennismaking voorstelde. Dat was voor mij het sein om met meerderen tegelijk te gaan corresponderen, maar hoe dol ze ook zeiden op mij te zijn, van een persoonlijk contact kwam helemaal niets terecht.

De dames deden zich dus ruig voor, maar lieten het afweten indien de zaak voor hen concreet dreigde te gaan worden.  Daar begon ik over na te denken. Hoe kon het gebeuren, dat deze site=neukers zich zo tegenstrijdig gedroegen. Op de gewone relatiesites waren de dames veel eerder geneigd een afspraak te maken. Vorig jaar oktober, vlak voor mijn ziekte had ik er zelfs (stomweg) vijf tegelijk lopen.

Was het angst? Of was het vragen om aandacht? Of was het wellicht het uitoefenen van macht, door net als Sjors van de rebellenclub, gezeten op zijn hondenwagen, met een lange stok  een worst voor de neus van zijn hond te houden, die daardoor eindeloos bleef doorjakkeren.?

De dames namen het mij zelfs kwalijk , toen ik aangaf te zullen stoppen met de berichtjes, ook al met het argument dat zij mij wel beter wilden leren kennen, maar nooit gebruik maakten van de volledige leestekens. Ze kwamen nauwelijks in de buurt van de 100.

Of ben ik nog naïever dan ik al dacht? Wilden zij graag aan de weet komen over hoeveel kapitaal en goederen ik beschikte, zonder het te durven vragen. Om zodoende hun huid zo duur mogelijk te kunnen verkopen, alvorens zij met de benen wijdgingen? Wie zal het zeggen.

(Maar dat er patsers rondlopen ,die blijven pochen en opscheppen/liegen over hun bedrijvigheden, laat zich wel gemakkelijk raden).

Neen, de dames zijn niet de grootste moralisten/slimmeriken die er op deze wereld rondlopen en ik vermoed ook zomaar dat er zich  onder hen veel valse krengen met een zeer kort lontje en zeer lange tenen bevinden.

Uitzonderingen daargelaten natuurlijk, de een is nu eenmaal minder gestoord dan de ander.

Ik ben blij, dat ik aan deze enge schepselen ontsnapt ben.

Jan Posch, 1 augustus 2014.



 

Ons lot.

Wij kunnen ons lot niet veranderen , ook al zouden wij dat dolgraag willen. Onze vrije wil is daarvoor eenvoudigweg te beperkt, schiet doodeenvoudig tekort.

 

Duizenden  boeken zijn over dit thema geschreven, niet alleen romanschrijvers, maar ook door filosofen. Een mooi voorbeeld is die van de Griekse tragedieschrijver Sophocles. Hij schreef de prachtige  legende over Oedipus, die voorbestemd zou zijn geweest om zijn vader te vermoorden en zijn moeder te huwen.

 

Voorbestemming en predestinatie is feitelijk iets anders dan het lot. Het getuigt van een hogere macht die bepaalt, wat die macht dan ook zijn mag. Wij hebben het in ieder geval niet in de hand, maar predestinatie is iets anders dan het lot. Het lot is  nauw verwant met het begrip toeval. De loop der gebeurtenissen bepaalt jouw en mijn lot. Wij kunnen hooguit dit lot een klein beetje bijsturen, maar feitelijk stelt dat niets voor.

 

Het Christendom ( en alle andere geloven) wil dolgraag de loop der gebeurtenissen in handen leggen van een of andere godheid, maar zij falen al hopeloos indien wij onze aandacht richten op de vele fatale verkeersongelukken, waarbij de darmen bloot komen te liggen van volkomen onschuldige slachtoffers.

 

Dankzij de verlichting heeft de mens zich gelukkig aan dit christendom weten te  ontworstelen, ( Lucretius, (( alles is materie, zelfs de ziel)) , Spinoza,(( God is natuur)) Hemingway, Dawkins ,(( geloof werkt misdadig op de mens)), maar dat wil nog niet zeggen dat hij in staat is om zijn eigen lot te bepalen. De kracht van de rede kan groot zijn ( Sartre), maar reikt niet ver genoeg, daarvoor zijn zijn beperkingen en tekortkomingen net iets te groot.

 

Hij beseft dat maar al te goed. En dat is de reden waarom hij iedere keer opnieuw , in het minst slechte geval , zijn toevlucht neemt tot  de schoonheid en diepzinnigheid  van het mystieke en bovennatuurlijke.

 

En vanuit die hoek tracht hij vervolgens tot vertroosting en verzachting van zijn pijn te komen, met de sterke nadruk op tracht.

 

En daarmee is  het hele verhaal van de mens rond.

 

Jan Posch, 16 july 2014.

Een spannend avondje.

Arie, een verstokte vrijgezel, was zeer geestdriftig geworden door de goede resultaten van ons nationaal voetbalelftal. Was hij aanvankelijk sceptisch als niet echte voetbalfanaat, naarmate de jongens van Jan de Wit vorderden in het WK- toernooi in Brazilië,  raakte hij steeds meer in de ban daarvan en kreeg de Oranje-koorts allengs  meer vat op hem.

 

Dat ging zelfs zover, dat Arie speciale Oranje-kleding ging aanschaffen bij een speciaalzaak. Maar niet alleen voor hemzelf. Hij had namelijk het plan opgevat om zijn vriend Gerrit en twee oude kennissen ( Antje en Eva) voor de finalewedstrijd tegen Duitsland uit te nodigen om gezamenlijk van deze wedstrijd te genieten. De verlegen vrijgezel Gerrit en de (reeds lang) gescheiden vrouwen hadden reeds toegezegd, maar Arie had gezwegen over de kleding.

 

Deze kleding bestond uit hesjes en korte broeken, rokjes en  singlets voor de vrouwen, inclusief toeters en rolpiepers, alles in oranje. Ook had hij natuurlijk voor de nodige versnaperingen gezorgd voor de aankomende zaterdagavond , inclusief een heleboel drank.

 

Zijn gasten zouden om zes uur arriveren, twee uur voor aanvang van de wedstrijd.

 

Zo afgesproken, zo gedaan. De vrienden komen op tijd , hebben er zin in en na de koffie komt de drank op tafel. Als  de stemming er al lekker inzit komt Arie plotseling met de kleding op de proppen, waarbij hijzelf het goede voorbeeld geeft door zich in het openbaar te verkleden.

 

Het is behoorlijk warm in huis en ook de drank zorgt voor een verhoging van de lichaamstemperatuur, waardoor deze luchtige kleding een zekere natuurlijkheid met zich meebrengt.

Ook de vrouwen  gaan zich verkleden, zij het in de slaapkamer. 

 

Als de wedstrijd begint zitten de vrienden allemaal in hun oranje-kledij , bewapend met toeters en piepers .

Na een half uur spelen opent Oranje de score via een perfect uitgespeelde aanval via de rechtervleugel (1-0). Dat leidt in de huiskamer tot een zeer vreugdevolle stemming en tijdens het gejuich valt het de heren op dat de rijkelijk gevulde boezems van de dames niet door de singlets op hun beschermde plaats kunnen worden gehouden.

Maar wat vooral opvalt is ,dat bij het zitten gaan, de dames enigszins naar achteren hellen, waardoor de korte rokjes opschuiven naar boven en het volkomen duidelijk is  dat zij hun ondergoed in de slaapkamer hebben achtergelaten.

 

De mannen hebben het nu niet meer. De spanning van de wedstrijd en de drank hebben reeds voor een verhoogde sensatie gezorgd, maar de vraag wat deze vrouwen bezielt is  nu de allesoverheersende gedachte. Zijn zij ergens op uit en zo ja, wat moeten zij doen om daar een bevredigende oplossing, of liever een bevredigend vervolg aan te geven.

 

Het wordt rust bij een 1-0 voorsprong voor ons vaderland. Tijdens de rust vullen Antje en Eva de glazen bij en kunnen  Arie en Gerrit genieten van een schitterend  uitzicht , met name wanneer de meest ver weg staande glazen gevuld moeten worden. Dat doet Arie herinneren aan de uitspraak van Gerrit ongeveer twee maanden geleden, waarbij hij openhartig sprak over zijn verlangen om nog voor zijn dood een dik wijf van achteren te naaien.

 

Tijdens deze  pauze wordt er ook nog gewed op de einduitslag. De mannen denken  aan een overwinning van de Oranje-elf. , de dames denken dat  Duitsland aan het langste eind zal trekken.

 

Tien minuten na het begin van de tweede speelperiode neemt  Oranje een 2-0 voorsprong, via een uitstekend genomen vrije trap. Aanleiding voor de aanwezigen om te springen en juichen, waarbij  de mannen de grote borsten van de dames vrijelijk omhoog en omlaag zien springen in de veel te ruime singlets.

 

 

De  sfeer in de huiskamer stijgt langzaam doch gestaag tot kookpunttemperaturen. Arie en Gerrit  hebben weinig ervaring met vrouwen en  weten niet hoe om te gaan met deze verleidelijke schepsels, die,. dat moge duidelijk zijn, vastbesloten zijn om  er een spannende avond van te maken, zeker omdat zij weten hoe verlegen en onhandig deze mannen zijn.

 

De wedstrijd vordert  en al snel  na de drinkpauze maakt Duitsland de aansluitingstreffer via een 1-2 combinatie door het midden.. (2-1) Dat is  een forse tegenvaller voor de gemeenschap en leidt tot een meer  serieus volgen van de   wedstrijd.  Duitsland blijft natuurlijk hartstochtelijk aanvallen en ja hoor, vlak voor tijd kunnen ze de gelijkmaker noteren via een scrimmage voor het doel. (2-2).  De wedstrijd moet beslist worden door strafschoppen, want ook de verlenging levert geen winnaar op. 

 

In de huiskamer is nu ook de spanning te snijden. Gerrit en Arie hebben  duidelijk al te diep in het glaasje gekeken en weten  nauwelijks hun overgebleven energie te verdelen tussen de vrouwen en de wedstrijd.

 

De strafschoppenserie is inmiddels tot aan de vijfde speler gevorderd en nu is Nederland weer aan de beurt om de stand weer gelijk te maken, Maar….helaas, de  vijfde man schiet de bal tegen de binnenkant van de paal, waardoor deze tergend langzaam vlak voor de doellijn naar de andere paal rolt , waar hij door de doelman kan worden opgepikt.

 

Weer geen wereldkampioen. Wat een tragedie. Gerrit en Arie beginnen van de weeromstuit te tieren en te vloeken, waardoor Antje en Eva , mede door de dranklucht en erger nog door de zweetlucht, hun seksuele energie op slag verliezen.

 

Zij vertrekken naar de slaapkamer om zich snel om te kleden,  bedanken Arie voor zijn gastvrijheid en wensen de beide mannen nog een genoeglijke avond, hen beiden in vertwijfeling  achterlatend.

 

Na een tijdje vraagt Gerrit aan Arie: “Hebben we wat  fout gedaan, Arie”?.  “Ja, zegt Arie, dat hebben we zeker, maar ik zou bij god niet weten wat”, Gerrit, maar wat ik wel zeker weet is, dat ik volgend jaar een zwembad laat aanleggen in mijn achtertuin".

 

 

Jan Posch, 2 juli 2014.

Help, wie verlost ons van de witte neger.

Af en toe kijk ik wel eens naar een voetbalwedstrijd op t.v.  Vroeger voetbalde ik zelf ook; bij voetbalclub OSV uit Oostzaan. Een van de weinige dingen die ik mij als 10-jarige nog kan herinneren, is dat wij met de B-welpen tegen Schellingwoude uit Amsterdam-Noord speelden. Wij wonnen die uitwedstrijd met 3-1 en mijn vroegere overbuurjongen Herman Vermeulen speelde ook mee. Herman had ook een zus Ella genaamd, die in die tijd een oogje op mij had. Dat was in een tijd, dat ik nog spontaan, onbevangen en lief moet zijn geweest, want er waren meer schoolmeisjes gek op mij. Bas Vermeulen was zijn en haar vader en was getrouwd met Annie Bokking. Zij kwamen wel eens bij mijn ouders op visite. Naderhand niet meer. Later hoorde ik waarom. Annie had graag met mijn vader het bed willen delen en voor mijn moeder was de pret daarmee ten einde.
Niettemin associeerde ik de naam Vermeulen met een positief gevoel.

Welnu, dat is nu ook verleden tijd.  En daar ligt het commentaar van Arno aan ten grondslag. Deze wijsneus meent bij iedere speler diens achtergrond te moeten vermelden; bij welke club hij heeft gespeeld, speelt en de rest van de hele mik-mak. Zwaar vermoeiend en in combinatie met zijn gebrouw, dat met het toenemen van zijn zelfvertrouwen evenredig lijkt toe te nemen, kan ik daar tegenwoordig niet meer tegen.

Wanneer ik zijn stemgeluid hoor, gaat gelijk het geluid uit, behalve tijdens het zingen van de volksliederen. Besmettelijk lijkt Arno's commentaar ook, gezien het recentelijk optreden van Jeroen Elshof.

Om toch positief af te sluiten: de verslaggeving van Frank Snoeks was altijd fenomenaal: creatief oprecht en   gezond kritisch, maar helaas , ook hij is met het Vermeulen-virus besmet geraakt. Zijn commentaar bij de wedstrijd Frankrijk-Nigeria was af en toe bedroevend. Ze denken zeker, dat ze achterblijven bij die Vermeulen, als ze hun hopeloos overbodige informatie niet geven. Schoenmaker houd je bij je leest. Ik weet, dat slechts het noemen van spelersnamen saai en monotoon voor jullie is, maar dan hadden jullie een ander beroep moeten kiezen en niet van twee walletjes willen gaan vreten.

Jan Posch 29 juni 2014. 

Jaargetijden.

Gedichten van Moeder Posch, (94) vervolg.

 

Het windje komt uit het Noorden,

Uit het Oosten komt de zon,

De warmte uit het Zuiden,

Het Westen vult de regenton.

 

De natuur? Op zich een wonder,

Alles in evenwicht gebracht,

Ging de zon niet onder,

Dan werd het ook geen nacht.

 

Zouden wij dit eens verstoren,

Tussen aarde, zon en maan,

Dan zijn wij allemaal verloren,

En hebben het onszelf aangedaan.

 

Geniet dus van alle jaargetijden,

Als je de schoonheid ervan ziet,

Kan een ander je soms benijden,

Want velen zien het niet.

 

Trijnie-Root- Posch. (februari 2014).


Zomer.

Als de bloemen, planten en struiken staan te bloeien,
De bomen met de bladeren stoeien,
De jonge vogels in de ochtendgloren,
Hun gekwetter en getjilp laten horen,

Dan is het zomer.

De zwaluwen vliegen af en aan,
Om hun kroost te voeden,
Tot ze sterk genoeg zijn mee te kunnen,
Naar Afrika te gaan.

De torenvalken is een ander verhaal,
Die hebben een eigen thuis boven op een paal,
Ze hebben het vast naar hun zin, want ieder voorjaar
Zitten er jonge torenvalkjes in.

De paddentrek, ook zij hebben zich in deze dagen,
teruggetrokken achter de spoorlijn,
Om in de zwoele maneschijn,
De vrouwtjes te behagen.

Ook met hun monotone geluid,
Lokken ze de vrouwtjes tot hun bruid,
ook de dieren hebben hun eigen vertier,
Die hebben een mooi plekje hier.

Ook hoor je ze op een mooie zomeravond,
Het hele stel in koor in een gewone sloot achter spoor.
Dit gebeurt zo om en nabij de langste dag,
Wanneer de zon de gehele dag schijnt,
En 's-avonds heel langzaamaan weer verdwijnt in de kortste nacht.

Trijnie-Posch-Root (94) mei 2014.


"We zochten en we vonden woorden die niet bestonden,
Die niet konden zeggen wat we bedoelden en wat we voelden,
Maakten tot een "iets",
Dus zeiden we maar niets."


"Verlangen".

Antje en Agie weunden op ut boerenland,
Niet getrouwd, altijd an het werk,
Deur de week hadden ze de nieuwtjes uit de krant,
Hun ienig uitje was zundags naar de kerk.

Ze naaiden en ze breeen wat,
Hadden veul aanspraak an de kat,
Op de worf wat skepen veur 't gras,
Wat knienen in de skuur,
Geslacht as ut teugen kerstmis was,
Dat dokte wat of veur de huur.

Op een dag zee Antje,  "Aagt,
Is het teveel gevraagd,
As je straks effe mee gaat lopen,
Ik wou zo graag wat kippen kopen".

Zo gezeid, zo gedeen,
Eerst effe boer Kok gebeld,
Hunnie saampjes lopend heen,
Antjes tassie stijf onder heur arm knelt.

De boer wist waarvoor ze kwamen,
En gong de kippen voor ze dakke,
Gelukkig ware het tien tamme,
Dus kon hij ze zo in het korvie laten zakken.

Maar nu was het Agie, die verlegen zei:
"We willen er graag tien hanen bij",
"Tien hanen?",
"Nou ik wil graag verkopen, maar als
Je die hanen bij de kippen laat lopen,
Komt er niks van terecht,
Dan wordt het met recht, een hanengevecht.

Ien haan bij tien vrouwen,
Dat kan ie best bijhouwen".

De vrouwen hielden voet bij stuk,
Waarom willen we er zoveel hanen bij?,
We gunnen de kippen meer geluk dan wij,
We voelen nog na al die jaren steeds het gemis,
Allien wij weten wat wachten is.

T.Posch Root, (94)   21 juni 2014.