Och, was ik maar gek.

Of had ik maar een behoorlijke afwijking of in ieder geval een slechte jeugd gehad. Dan had ik beroemd kunnen worden of  een belangrijke  politicus kunnen worden of misschien wel president van Amerika of premier van Rusland .

 

Of een wereldberoemde  kunstenaar, zoals een Vincent van Gogh of een Amy Whitehouse.(borderliners).

 

Of  een CEO bij de ABN-Amro,(Rijkman-Groenink) of zijn hulpje (Wilco Jiskoot). Maar helaas, ik ben geen psychopaat.

 

Of  een topsporter , maar ik heb geen last van neuroses.

 

Of een beroemd filosoof die schitterende waarheden weet te vermelden , na afloop van zijn psychose.

 

Bezit jij een meer dan normale machtshonger, dan zal je een grote kans lopen om bijvoorbeeld voorzitter van de plaatselijke schaakclub te worden.

 

 

Hoeveel mensen in Nederland zijn volkomen psychisch gezond?  Ik ken er één die in de bossen tussen Oudega en Oostermeer rondzwerft, en zelfs daaraan schijnt te worden getwijfeld..

 

GELUKKIG MAAR, want dat betekent dat er toch nog grootse daden tot stand zullen worden gebracht.

 

Het schijnt te wemelen van de beroemdheden met een bipolaire stoornis.

 

Over Adolf Hitler hoeven we het niet te hebben. Een borderliner in vol ornaat. (onverantwoorde impulsiviteit, woedeaanvallen, roekeloosheid).

 

Maar wat dacht U van Napoleon?  Pol Pot?  Berlusconi? 

 

Mozart was een autist.  Gesprekken drongen niet tot hem door en hij scheen vaak te miauwen als een kat.

Hoeveel mensen hebben last van manisch gedrag, sterke angsten en fobieen?  Hoeveel mensen durven niet in een lift, vliegtuig of op het ijs? 

 

Ook Winston Churchill, Beethoven, Schumann en Mahler ontspringen de bipolairiteit niet, evenals Poe, Charles Dickens, Hemingway, Frank Sinatra.

 

De lijst schijnt eindeloos te worden, indien je ook de depressiviteit gaat meerekenen. Naar dit huis van duizend kamers kan je er eindeloos veel toe sturen.

 

Wat dacht U van Michael Jackson?  Hij liet stukken van zijn neus wegsnijden en zijn huid bleken, omdat hij niet van zijn eigen lichaam hield, terwijl hij toch, voordat hij in deze waanzin geraakte, een toonbeeld van schoonheid was.

 

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de hyperaktieven (ADHDérs) op deze wereld. Zij schijnen tot echte sterren te kunnen uitgroeien. (Paris Hilton, Richard Branton).

En wat dacht U van al die drugsgebruikers en drankverslaafden? Alleen onder invloed komen velen van hen tot creatieve prestaties.

Laten we maar zwijgen over de miljoenen sexverslaafden en gestoorden. Die schijnen moeilijker tot de echte top door te kunnen dringen.

 

De chansonnier Jacques Brel bibberde altijd voor zijn eigen optreden en moest vaak overgeven. (SAD).

 

Hij vond dat volkomen normaal en vond  mensen die dat niet hadden, abnormaal.

 

Ook Stephan Groothuis was zwaar depressief, maar wist desalniettemin Olympisch kampioen op de 1000 meter te worden.

 

En hoeveel schizofrenen zouden er op deze wereld rondlopen, die bewondert worden?

En hoeveel rampen zouden deze op hun geweten hebben en hoeveel onheil, terwijl zij publiekelijk op handen gedragen worden?

 

Neen, het is volkomen normaal dat onze wereld gestoord in elkaar steekt , waar wij dus van alles van kunnen verwachten, inclusief een derde Wereldoorlog.

 

Jan Posch, 26 april 2014.

 

 

 

 

 

Onverdoofde drainage.

Vandaag 17 april 2014 moest mijn, op 1 november vorig jaar ingebrachte, drain verwijderd worden.  Deze kunststof buis  (dubbel J-katheder) was noodzakelijk geworden wegens een door een niersteen verstopte urineleider. Opereren deed men toen niet, aangezien dat gegeven mijn toenmalige toestand, te gevaarlijk voor mijn gezondheid was.

 

Toentertijd, bij het inbrengen dus, werd ik verdoofd via een zogenaamde ruggenprik. De gevoelloosheid  van het onderstel duurt ongeveer 6 uur en het lijkt of  de verdoofde lichaamsdelen er niet bij horen. Een rare gewaarwording, vooral bij aanraking.

 

De  drain ( verbinding tussen nier en blaas) werd via de plasbuis ingebracht door een heel team bestaande uit louter vrouwen, hetgeen mij de opmerking deed ontlokken, dat ik eindelijk op mijn plaats was, ware het niet dat mijn onderstel gedemobiliseerd was.

 

Maar goed. Deze katheder moest er dus na een half jaar weer uit. De niersteen was in geen velden of wegen meer te bekennen en dus werd Jan vandaag verwacht om in Drachten bij de afdeling urologie te verschijnen.  De drain zou zonder verdoving poliklinisch wederom via de pisbuis verwijderd worden.

 

Ik zag er als een berg tegenop. Na een extra wachttijd van 20 minuten werd hij opgeroepen door een wat oudere, maar naar later bleek, zeer zorgzame verpleegster. Hij moest zijn schoenen, bovenbroek en onderbroek uittrekken en om zijn voeten ziekenhuisschoentjes doen.

 

In de stoel hingen twee beugels en de bedoeling was om daar de benen in te leggen, waardoor ik begreep hoe een op het punt van bevallen staande vrouw zich in een ziekenhuis moest voelen. Open en bloot, benen wijd omhoog . De verpleegster smeert  een desinfecterend goedje op het klok-en hamerspel. De arts –uroloog is er nog niet en dus moeten wij ons met elkaar zien te vermaken.

 

Op haar vraag of ik angstig ben, antwoord ik, dat ik liever wat anders zou doen en vraag tegelijk of ik ook een roesje zou kunnen krijgen. “Dat doen wij niet, zegt zij, de pijnlijkheid van deze operatie/ingreep is daarvoor niet hevig genoeg”.

Deze opmerking maakt mij iets rustiger . “Zou U misschien wat gelei willen, dat glijdt gemakkelijker en maakt U wellicht wat rustiger” stelt zij voor. Prima, en wederom wordt mijn mannelijkheid door een wildvreemde bewerkt.

 

Niet veel later verschijnt de arts en in een tijdsbestek van ongeveer vier minuten heeft hij de drain te pakken. Een plasgevoel en een lichte vorm van branderigheid vergezellen mijn opluchting.

 

“Vergeet niet om veel te drinken, vandaag”, krijg ik nog te horen van die zorgzame en vriendelijke verpleegster.

 

Inderdaad, een bijzondere ervaring.

 

Jan Posch, witte donderdag 17 april 2014.

Taalverkrachting.

Dionne,

 

Oh, Dionne,

Ik kan er niet meer tegen,

Iedere keer als ik je zie en hoor,

Denk ik, hoe kwam zij erdoor, hoe kwam zij ervoor.

 

Hoe heb jij het in hemelsnaam voor elkaar gekregen,

Om met jouw enorme handicap,

Jouw klassieke fonetische spraakgebrek,

Te mogen spreken in het openbaar.

 

 

Bij het journaal, toe maar,

Je verkracht  de  Nederlandse taal,

Met een  vanzelfsprekendheid, die mij,

Steeds heviger door merg en been snijdt.

 

 

Horen doe ik niet meer wat je zegt,

Ik wacht slechts op het moment van de grote A,

Van maart, straat, het Spaanse graan, doorstaan en orkaan.

Uitgekotst op de manier van Stax,  gebracht als verkracht, belabberd en beklad.

 

Jan Posch, 8 april 2014.

 

 

Minder.

Heeft Geert Wilders zijn hand overspeeld, toen hij zijn aanhang op de  gemeenteraadsverkiezingsavond  op 19 maart 2014 , minder, minder liet scanderen?

 

Minder Marokkanen in Nederland. Hij bedoelt om criminele Marokkanen naar hun land terug te sturen. Maar hij provoceert doelbewust in de hoop zoveel mogelijk publiciteit te genereren op deze avond, want veel geld bezit zijn  politieke partij PVV niet .

 

De vraag is zeker bevestigend te beantwoorden. Enfin,  zoals zo vaak, de  boodschapper wordt onthoofd en het  gestelde probleem blijft op de achtergrond doorwoekeren.

 

De  laffe en neurotische Nederlander ziet zijn kans schoon om zijn opgelopen frustratie via  veilige wegen  naar buiten te brengen en dient een aanklacht tegen hem in op grond van haatzaaierij.

 

Het is een bekend feit, dat Marokkaanse jongens oververtegenwoordigd zijn in het criminele circuit. Zij  hebben geen enkel respect voor het gezag en zeker niet voor de politie. Daar hebben zij trouwens wel een punt, want de lafheid van vele wetsdienaars laat zeker veel ruimte voor minachting toe. Of zij ook lak hebben aan hun ouders weet ik niet. Waarschijnlijk wel.  Ook hebben zij geen hoge pet op van  politici en ook daar hebben zij een punt. Deze huichelaars waaien met alle winden mee, laten de politie vaak in de steek en  wanneer je een inkijk zou nemen in onze historische  (koloniale) achtergronden , dan scoren zij  een derde punt, want ook daar is schijnheiligheid troef.

 

Zij zitten vaak in een uitkeringspositie en  vinden zichzelf  minderwaardig behandeld door de Nederlandse samenleving. Het percentage werkloze allochtonen is hoger dan het percentage autochtonen.

Kortom waaraan moeten deze lui hun waarden ontlenen? Dat lijkt me niet zo eenvoudig.

 

Hebben zij gelijk om winkeliers en juweliers te gaan overvallen?  Om daarmee hun karige bestaan en hun ego ten aanzien van hun groepsgenoten wat op te fleuren? Neen, dat hebben zij niet, Zij zouden er beter aan doen om zichzelf uit deze  misère omhoog te werken. Maar voor de één is dat natuurlijk gemakkelijker dan voor de ander. De een is nu eenmaal talentrijker dan de ander.

 

Deze problematiek is alleen op te lossen, indien iedereen bereid is, en zeker de algehele Marokkaanse gemeenschap, om de hand in eigen boezem te steken en actief te willen worden in de bestrijding van deze criminaliteit door het, en te willen benoemen en de gevolgen voor lief te willen nemen. Van binnen uit dus.

 

De Marokkaanse crimineel dient te beseffen, dat de gemiddelde Nederlander het ook niet makkelijk heeft en zich ook aan moet passen aan de schizofrenie , die onze samenleving nu eenmaal kenmerkt.

 

Laten vrijwilligers met een uitkering  lessen gaan geven in filosofie en gezondheidskunde  aan  deze jongeren. Tegelijkertijd kunnen ze dan projecten starten, waarbij moed, doorzettingsvermogen en volharding op de voorgrond staan. Elke dag afzien en elke dag een uur historische kennis. Aan het eind van het jaar worden zij getest op hun vaardigheden. Degenen die bij de bovenste helft behoren krijgen een vaste baan aangeboden in de thuiszorg. De onderste helft krijgt het jaar daarop een nieuwe kans.

 

Tenslotte nog dit: 

 

De ontwikkelingen in Leeuwarden met betrekking tot het vervolgen van Cambuur voetbaltrainer Dwight Lodeweges door werkloze randdebielen en meelopers, tonen aan dat het verschijnsel “luie en criminele kut-Marokkaan” streng gerelativeerd dient te worden.

 

Jan Posch, 3 april 2014.