Krankzinnige verliefdheid.

Adriënne.

Zij was hopeloos verliefd op een getrouwde man. Vier maanden lang geloofde zij stellig dat hij zijn vrouw zou verlaten en voor haar zou kiezen.

Zij ontmoetten elkaar in het geheim. Zij was betoverd. Zij dacht heilig te maken te hebben met een oprechte, unieke en zuivere liefde. Ook interpreteerde zij zijn woorden op een manier die haar het beste uitkwam. Het was een liefde die vooral in haar eigen gedachten bestond. Zij had alle tijd om te fantaseren hoe het zou zijn indien hun "liefde" helemaal tot bloei zou komen. Zij plantte zelfs een boom, opdat zij later getweeën in de schaduw van die boom zouden kunnen zitten. Hun wederzijdse intieme gedachten stonden aan de wieg van haar krankzinnige liefde.

Toen de man te kennen gaf toch te kiezen voor zijn eigen vrouw, was te wereld te klein . Zij was razend en overstuur. Maar na een gesprek tussen hen, voelde zij zich ineens ontzettend klein. Krachteloos en tot niets meer in staat. Verlaten, koud en bedrogen.
De op een na grootste fout die zij nog kon maken, beging zij ook: geloven dat hij het niet meende en op een dag op zijn verkeerde schreden zou terugkeren.

De conclusie is:  juist door zijn gedrag werd zij onderhorig aan hem. Juister en scherper geformuleerd: wanneer hij werkelijke en diepzinnige liefde voor haar zou hebben gevoeld, zou zij zichzelf minder aan hem onderworpen hebben. Zij werd het slachtoffer van zijn onbevangenheid, waardoor zijn dominantie over haar kon gaan gloriëren.

Een man maakt zichzelf vrijwillig ondergeschikt aan een vrouw door haar te veel eer te bewijzen, bijvoorbeeld via teveel aandacht, geschenken en het schrijven van gedichten.

Een vrouw wil eigenlijk ongemerkt gedomineerd worden. Dan is zij bereid voor hem door het vuur te gaan, dan is zij bereid om al haar openingen te laten vullen. Wanneer zij eenmaal in extase is geraakt, kan je je als man alles permitteren.

Ben je te lief voor haar wegens waarachtige , oprechte en glaszuivere liefdesgevoelens, dan is de kans levensgroot aanwezig dat je als een sukkel wordt aangezien, en moet je niet vreemd opkijken dat je vroeger of later de kous op je kop krijgt.

In wezen is ook dit (liefdes)probleem, zoals alle problemen,  onoplosbaar.

Inderdaad, een tragische vaststelling.

Jan Posch, 26 oktober 2014.


 

Zwarte Pieten.

Ten lange leste hebben de zogenaamde moralisten (volgens Grunberg , schijnheilige absurdisten) , het dan toch voor elkaar  gekregen om het mooie, traditionele en totaal onschuldige sinterklaasfeest om zeep te helpen.

Een voorbeeld van zo een schijnheilige absurdist is publicist Nourdine Tighadouini. Hij orakelt: "Zwarte Piet is overgebleven symboliek uit een koloniaal tijdperk". "Het is een karikatuur van de zwarte Afrikaan, bezien vanuit de tijdgeest van de slavernij".
Hij parafraseert ene El Ouali "Zwarte Piet is een erfenis van een achterlijke tijd en een achterlijke cultuur".

Ook heeft hij lak aan de meerderheid der Nederlanders, die Zwarte Piet als zodanig willen handhaven. Hij vindt dat een kleine minderheid , die tot besluitvorming komt, het voor het zeggen moet hebben.

Deze man en met hem vele absurdisten grijpen het fenomeen Zwarte Piet aan, om gewag te kunnen doen van hun afkeer van onze  maatschappij en om hun frustraties over de neerbuigende houding van enkelingen jegens minderheden, te kunnen uiten.

De oorlogstaal, waarmee hij en zijn medestanders zich menen te moeten bedienen, kan niet anders dan weerzin oproepen en het is vanuit dat perspectief bekeken niet meer dan logisch, dat er zich binnen tientallen jaren steeds scherpere tegenstellingen tussen inheemse Nederlanders en nieuwe Nederlanders zullen gaan ontwikkelen.Tweedracht zal onvermijdelijk zijn , dat weten zij, en dat willen zij.

Deze enkelingen, die over racisme beginnen, weten dus van te voren dat een discussie over dit onderwerp zal gaan leiden tot een gespleten volksstandpunt. Op den lange duur zullen de voor- en tegenstanders in evenwicht geraken, al was het alleen maar van de weeromstuit. Bij verkiezingen zie je heel vaak hetzelfde effect optreden. Een 50-50 verhouding ontstaat , niet door diepere overdenking, maar door een voor of tegen , en dat leidt tot een resultaat, die je ook ziet optreden bij een of andere loterij. (het volk is manipuleerbaar, want de onderbuik is nu eenmaal niet rationeel, en verwordt daarmee tot de meest gevaarlijke beweging/stroming, die je je kunt bedenken.

De zwarte piet is een lenig, acrobatisch en soepel heerschap, mooi om te zien, bereidwillig om te helpen, sociaal en zeer dynamisch en zelfs inventief. Dat in tegenstelling tot de starre, dogmatische en zich voornaam voordoende en enigszins autoritaire Sinterklaas.

Eigenlijk zou deze laatste ter discussie hebben moeten staan in onze snel veranderende maatschappij. Zijne heiligheid met zijn ouderwetse mijter , zinloze staf en gezicht bedekkende baard ,doen eerder denken aan de huichelachtige priesters , inclusief kardinalen van de achterhaalde katholieke kerk.

Laten die pseudo-intellectuelen zich eens druk maken over het  misselijk makende kindermisbruik binnen die godgore kerk en geile heiligheid. En als Zwarte Piet een symbool is van racisme , welke kleur dient hij dan te krijgen?  Wit? Dat zou blank racistisch zijn. Rood. Dat is een vervloeking tegen de reeds lang uitgeroeide indianen. Bruin? Dat is een vloek tegen de Indo's. Geel?, kan niet het zou een ramp zijn voor de Chinezen. Hij zou al blauw geschilderd moeten worden, maar dat zou de adel niet tolereren. Dan maar rose, maar dat is tegen het zere been van de homo's. Blijft over groen ( onvrede bij de duurzamen) en paars ( onvrede bij de rode kolen).

Neen, in plaats daarvan moet een simpel kinderfeest aan het offeraltaar ter genoegdoening van hun eigen zielenheil.

Een schaamteloze wanvertoning , ik kan het niet anders benoemen.

Jan Posch, 16 oktober 2014.

 

Het Po(s)t Mysterie.

Tien werd door haar ex-man geestelijk geterroriseerd. Daarvoor had zij een mislukte relatie met een alcoholist gehad, waardoor haar weerzin tegen kerels bijna fataal was geworden. Zij had op late leeftijd nog twee kinderen gekregen, maar wat zij daarvoor had gedaan is niet duidelijk geworden.

 

De zonnegod Apollo had dit opgemerkt , vond dat het op haar zestigste verjaardag wel welletjes was, na een 20 jarige onthouding ,waarin zij twee kinderen alleen moest opvoeden en stuurde daarom zijn zoon Zonneman op haar af, die haar niet alleen het hof moest maken, maar tevens de boodschap had meegekregen , haar te ontdoen van haar opgelopen frustraties en minderwaardigheidscomplexen.

 

Zo besloten zo gedaan. Zonneman begon haar tamelijk onopvallend via berichten op een dating-site en later via de email complimenten te maken en na twee weken was de tijd rijp geworden voor hun ontmoeting. Ook deze stond in het teken van optimistische liefdevolheid en daarom werd vrij snel besloten om tot huisbezoek en etentjes te komen.

Maar in al zijn geestdriftigheid overstelpte Zonneman haar op haar verjaardag na een maand met cadeau’s. Boeken, parfums, bloemen, nadat hij in een eerder stadium al dvd’s en cd’s had meegegeven, waren niet genoeg. Hij had ook een televisie voor haar zoon meegenomen en een lichtlamp voor haar, die zij overigens weigerde.

Een gedicht vormde het sluitstuk op deze feestelijke dag op drie oktober, die de volgende dag door Post werd voorgelezen aan haar familie.

Daaraan voorafgaand had Zonneman alle middelen ingezet om haar fysiek te verleiden, maar het moet gezegd, alle pogingen daartoe waren gestrand op haar terughoudendheid.
Het ijskonijn liet zich eenvoudigweg niet ontdooien, ook niet door een Zonneman.

 

Maar zoals gewoonlijk en zoals iedereen weet; waar de Zonnegod actief is, is ook de Duivel actief. Deze laatste had er niet alleen voor gezorgd dat Zonneman zijn hand weer eens overspeeld had, maar had ook haar schoonzoon in wording uitgerust met een hoog intellect, waardoor deze heimelijk had opgemerkt dat hij de aardige en zeer gulhartige  Zonneman en de enigszins stijve en  haaibaaierige Tien niet helemaal bij elkaar vond passen. Dat had de schoonzoon  aan zijn zeer wispelturige vriendin laten doorschemeren, waardoor deze laatste de volgende dag haar mond daarover niet kon houden en moederlief uitvoerig op de hoogte stelde van haar twijfels.

 

De opzet van de Duivel slaagde volledig.

 

Tien wist natuurlijk dat zij een regelrechte haaibaai was, en ook één met lesbische neigingen, zoals wel vaker voorkomt bij vrouwen met een hoog testosterongehalte.

Zij begon hevig te twijfelen, met name aan het hotelarrangement wat Zonneman voor haar in petto had.

Want dat die twee hoteldagen in het teken van de lichamelijkheid zou komen te staan , leek niet meer dan volstrekt logisch.

 

En zo kon het gebeuren dat de afgevaardigde Zonneman in de luren werd gelegd en zijn absolute meerdere in de  Duivel moest erkennen.

 

Tien had de gore moed opgevat om , ondanks de tientallen apps, waarin zij Zonneman de hemel in had geprezen en had verteld dat hij liefdevol in de familie kon worden  opgenomen,  af te wijzen een paar dagen na haar verjaardag. Zij gaf enkele van haar verkregen cadeau’s terug en had ook nog de gore lef om Zonneman te vragen om een berichtje te sturen bij goede aankomst thuis en hem verder veel succes toe te wensen bij het vinden van een voor hem geschikte partner.

 

En zo kon het dus ook gebeuren dat een half lesbische haaibaai niet gerehabiliteerd kon worden voor een haar aangedane geestelijke terreur, want diezelfde terreur paste ze op haar beurt volledig en in alle glorie (zonder zelfverwijt) toe op een goedwillende, gulhartige en geestelijk geheel gezonde afgevaardigde van Apollo hemzelf.

 

Jan Posch, 11 oktober 2014.