Vrijheid van meningsuiting.

Zou je  te allen tijde alles moeten kunnen mogen zeggen en schrijven?

 

Het antwoord is ja, mits je daartoe geen anderen beledigt.

 

De volgende vraag is dus: wanneer beledig je de ander?  Die vraag is lastig te beantwoorden, want dat is voornamelijk een subjectieve zaak. Ook objectief , maar dat is wel uit te leggen.

 

Het punt is wederom de intentie waarmee je schrijft. Heb je de duidelijke bedoeling om een ander of een andere bevolkingsgroep te beledigen dan is dat een kwalijke zaak. Heb je de bedoeling om een in jouw ogen bestaande misstand aan de kaak te stellen dan kan van belediging geen sprake zijn.

 

Vrijheid gaat niet zonder verantwoordelijkheid. Er bestaat geen cultuur zonder geboden en verboden. Je zult dus altijd aan een of andere vorm van zelfcensuur moeten blijven doen om “beschaafd” te blijven.

 

De nar/komiek/satiricus kan zich overigens in dit verband wel meer permitteren dan de gewone sterveling.

Ook in de zelfspot ligt een bron van vrijheid in deze. Wanneer je de kunst verstaat om zelfironie te bedrijven, wanneer je jezelf belachelijk kan weten te maken, is dat een werkelijke stap vooruit in dit beschavingsproces.

 

Een goede vriend is iemand die jou de waarheid durft te zeggen. Een vervelende en ongemakkelijke waarheid durft te vertellen. Alle sociale vooruitgang of verandering gaat gepaard met het bruuskeren van diep verankerde gevoeligheden.

De machthebber zit niet op die waarheden te wachten. Die wil in eerste en tweede instantie die macht behouden. De reactionairen ( de salafisten van de Islam, de rechtse republikeinen in Amerika, de zwarte kousen in Nederland) omarmen deze behoudende krachten.

 

In een open samenleving zijn fundamenten aanwezig om elkaars fundamentele overtuigingen te bekritiseren. Dat recht moet niet ingeperkt of opgegeven worden uit  naam van tolerantie en/of respect voor die machthebber.

 

Met Charlie Hebdo zijn wij weer eens met onze neus op de bitterheid van de realiteit gedrukt, maar we moeten niet vergeten wat er zich in de moslimwereld afspeelt met de daar aanwezige vrijheidsdenkers als de schrijfster Taslima Nasreen uit Bangladesh en de Iraanse blogger Soheil Arabi , die allebei moeten vrezen voor hun bestaan.

 

Neen, met een te rigoreuze inperking van het vrije woord zal je deze wereld niet veel vooruit helpen en zeker niet wanneer je tot een minderheid behoort.

 

Jan Posch, 10 januari 2015.

 

Cynisme.

Cynisme schijnt een afgeleide te zijn van het Griekse woord voor hond.  De hond kent geen schaamte en heeft lak aan conventies. De hond staat voor alles wat vrijgevochten is en wat naar zelfstandig denken streeft.

Er is niets van hoe het zou moeten zijn, er is alleen wat er is.

Problemen zullen alleen worden opgelost , via het veroorzaken van nieuwe problemen. Elk symptoom heeft zijn oorzaak en elke oorzaak weer zijn eigen andere oorzaak.

Historische gebeurtenissen geschieden altijd twee maal: de eerste keer als tragedie en de tweede keer als klucht.

Wat valt er te verwachten van een dag , die begint met opstaan?

Elites blijven wel goed voor zichzelf zorgen, maak u daarover maar niet ongerust. De gewone Griekse burger betaalt het gelag, terwijl de reders wettelijk van belasting zijn vrijgesteld. Door het in stand houden van belastingparadijzen werden de Grieken van hun wettige belastinginkomsten beroofd.

Terwijl corrupte topbestuurders zelden hoeven te boeten en falende bankdirecteuren de staat miljarden hebben gekost, gewoon hun gouden handdruk blijven ontvangen, worden aan werklozen hoge strafkortingen opgelegd bij een te laat ingevuld formulier.

Opgeblazen topinkomens worden wederom ontzien , evenals de grootschalig knoeiende topfiguren bij grote accountantskantoren.

Volgens de Franse schrijver Michel Houellebecq hebben vrijheid en individualisme de mens in leegheid en eenzaamheid geworpen. Volgens hem kan datzelfde wezen niet leven zonder het Opperwezen. Persoonlijk ben ik het met die laatste stelling niet eens. Elke poging tot zingeving of betekenistoekenning is gebaseerd op illusies. Evenals God is ook ideologie een fictie/illusie. Wij kunnen nu eenmaal niet zonder illusies en geloofssystemen en een wezenlijke levensvraag is dan ook welke illusies onontbeerlijk zijn en welke schadelijk.

Volwassen zijn is blijmoedig falend naar de afgrond reizen. Wijsheid is het besef dat de wereld niet is, zoals hij zou moeten zijn. Desalniettemin is het verstandig om jezelf niet op te sluiten in boosheid over deze wereld en bijvoorbeeld je heil te zoeken in fundamentalistische idealen. Echte volwassenen verdragen het pijnlijke verschil tussen ideaal en realiteit, zonder er aan onder door te gaan. Zij blijven blijmoedig werken aan een betere wereld, desnoods tegen beter weten in.

Godsdienst is de meest zuivere vorm van zinsbegoocheling. Het is jezelf perfect voor de gek houden en William Shakespeare raakte de essentie van deze vorm van spiritualiteit:

Van dromenstof zijn wij geweven,
En heel even wekt het leven,
Ons uit eeuwige slaap.

Jan Posch, 7 januari 2015.