Help, wie verlost ons van de witte neger.

Af en toe kijk ik wel eens naar een voetbalwedstrijd op t.v.  Vroeger voetbalde ik zelf ook; bij voetbalclub OSV uit Oostzaan. Een van de weinige dingen die ik mij als 10-jarige nog kan herinneren, is dat wij met de B-welpen tegen Schellingwoude uit Amsterdam-Noord speelden. Wij wonnen die uitwedstrijd met 3-1 en mijn vroegere overbuurjongen Herman Vermeulen speelde ook mee. Herman had ook een zus Ella genaamd, die in die tijd een oogje op mij had. Dat was in een tijd, dat ik nog spontaan, onbevangen en lief moet zijn geweest, want er waren meer schoolmeisjes gek op mij. Bas Vermeulen was zijn en haar vader en was getrouwd met Annie Bokking. Zij kwamen wel eens bij mijn ouders op visite. Naderhand niet meer. Later hoorde ik waarom. Annie had graag met mijn vader het bed willen delen en voor mijn moeder was de pret daarmee ten einde.
Niettemin associeerde ik de naam Vermeulen met een positief gevoel.

Welnu, dat is nu ook verleden tijd.  En daar ligt het commentaar van Arno aan ten grondslag. Deze wijsneus meent bij iedere speler diens achtergrond te moeten vermelden; bij welke club hij heeft gespeeld, speelt en de rest van de hele mik-mak. Zwaar vermoeiend en in combinatie met zijn gebrouw, dat met het toenemen van zijn zelfvertrouwen evenredig lijkt toe te nemen, kan ik daar tegenwoordig niet meer tegen.

Wanneer ik zijn stemgeluid hoor, gaat gelijk het geluid uit, behalve tijdens het zingen van de volksliederen. Besmettelijk lijkt Arno's commentaar ook, gezien het recentelijk optreden van Jeroen Elshof.

Om toch positief af te sluiten: de verslaggeving van Frank Snoeks was altijd fenomenaal: creatief oprecht en   gezond kritisch, maar helaas , ook hij is met het Vermeulen-virus besmet geraakt. Zijn commentaar bij de wedstrijd Frankrijk-Nigeria was af en toe bedroevend. Ze denken zeker, dat ze achterblijven bij die Vermeulen, als ze hun hopeloos overbodige informatie niet geven. Schoenmaker houd je bij je leest. Ik weet, dat slechts het noemen van spelersnamen saai en monotoon voor jullie is, maar dan hadden jullie een ander beroep moeten kiezen en niet van twee walletjes willen gaan vreten.

Jan Posch 29 juni 2014. 

Jaargetijden.

Gedichten van Moeder Posch, (94) vervolg.

 

Het windje komt uit het Noorden,

Uit het Oosten komt de zon,

De warmte uit het Zuiden,

Het Westen vult de regenton.

 

De natuur? Op zich een wonder,

Alles in evenwicht gebracht,

Ging de zon niet onder,

Dan werd het ook geen nacht.

 

Zouden wij dit eens verstoren,

Tussen aarde, zon en maan,

Dan zijn wij allemaal verloren,

En hebben het onszelf aangedaan.

 

Geniet dus van alle jaargetijden,

Als je de schoonheid ervan ziet,

Kan een ander je soms benijden,

Want velen zien het niet.

 

Trijnie-Root- Posch. (februari 2014).


Zomer.

Als de bloemen, planten en struiken staan te bloeien,
De bomen met de bladeren stoeien,
De jonge vogels in de ochtendgloren,
Hun gekwetter en getjilp laten horen,

Dan is het zomer.

De zwaluwen vliegen af en aan,
Om hun kroost te voeden,
Tot ze sterk genoeg zijn mee te kunnen,
Naar Afrika te gaan.

De torenvalken is een ander verhaal,
Die hebben een eigen thuis boven op een paal,
Ze hebben het vast naar hun zin, want ieder voorjaar
Zitten er jonge torenvalkjes in.

De paddentrek, ook zij hebben zich in deze dagen,
teruggetrokken achter de spoorlijn,
Om in de zwoele maneschijn,
De vrouwtjes te behagen.

Ook met hun monotone geluid,
Lokken ze de vrouwtjes tot hun bruid,
ook de dieren hebben hun eigen vertier,
Die hebben een mooi plekje hier.

Ook hoor je ze op een mooie zomeravond,
Het hele stel in koor in een gewone sloot achter spoor.
Dit gebeurt zo om en nabij de langste dag,
Wanneer de zon de gehele dag schijnt,
En 's-avonds heel langzaamaan weer verdwijnt in de kortste nacht.

Trijnie-Posch-Root (94) mei 2014.


"We zochten en we vonden woorden die niet bestonden,
Die niet konden zeggen wat we bedoelden en wat we voelden,
Maakten tot een "iets",
Dus zeiden we maar niets."


"Verlangen".

Antje en Agie weunden op ut boerenland,
Niet getrouwd, altijd an het werk,
Deur de week hadden ze de nieuwtjes uit de krant,
Hun ienig uitje was zundags naar de kerk.

Ze naaiden en ze breeen wat,
Hadden veul aanspraak an de kat,
Op de worf wat skepen veur 't gras,
Wat knienen in de skuur,
Geslacht as ut teugen kerstmis was,
Dat dokte wat of veur de huur.

Op een dag zee Antje,  "Aagt,
Is het teveel gevraagd,
As je straks effe mee gaat lopen,
Ik wou zo graag wat kippen kopen".

Zo gezeid, zo gedeen,
Eerst effe boer Kok gebeld,
Hunnie saampjes lopend heen,
Antjes tassie stijf onder heur arm knelt.

De boer wist waarvoor ze kwamen,
En gong de kippen voor ze dakke,
Gelukkig ware het tien tamme,
Dus kon hij ze zo in het korvie laten zakken.

Maar nu was het Agie, die verlegen zei:
"We willen er graag tien hanen bij",
"Tien hanen?",
"Nou ik wil graag verkopen, maar als
Je die hanen bij de kippen laat lopen,
Komt er niks van terecht,
Dan wordt het met recht, een hanengevecht.

Ien haan bij tien vrouwen,
Dat kan ie best bijhouwen".

De vrouwen hielden voet bij stuk,
Waarom willen we er zoveel hanen bij?,
We gunnen de kippen meer geluk dan wij,
We voelen nog na al die jaren steeds het gemis,
Allien wij weten wat wachten is.

T.Posch Root, (94)   21 juni 2014.




 

W.K. voetbal in Brazilië 2014.

Wat we al wisten en weer eens bevestigd krijgen , is dat

de bal rond blijft  en (bijna) iedereen doet alsof dat niet zo is. Geluk, foute waarnemingen en opportunisme spelen weer eens  de hoofdrol  in dit voetbaltheater.

 

De kans dat de beste ploeg van de 32 deelnemende landen de hoofdprijs wint is niet groter dan 25%!.

 

Logisch, wanneer je  de scheidsrechterlijke dwalingen beziet. Het is werkelijk stuitend en ergerlijk hoeveel fouten er gemaakt worden door deze arbitrage. Mexico weet er inmiddels alles van.

 

Niet alleen wat de buitenspelregel betreft, maar ook en vooral de overtredingen. Bij het nemen van een strafschop dient de doelman op zijn lijn te blijven, voordat de speler de bal aanraakt. Bij de Europa-Cup is dat Atletico-Madrid fataal geworden.

 

Waarom is er nog steeds geen video terug te zien?  Is het nu zo moeilijk om dat fenomeen in te voeren?  Bij andere sporten zoals hockey bestaat het al. Het voetbal loopt achter en dat terwijl de techniek zich alsmaar verder ontwikkeld.

 

Ook het wegsturen van een speler voor bijv. tien minuten na een grove overtreding wil maar geen voeten aan de grond krijgen, om nog maar niet te spreken over het afschaffen van de buitenspelregel, ( behalve in het strafschopgebied), en al helemaal niet over het intrappen van de bal in plaats van ingooien. Zelfs het terugbrengen van het aantal spelers van 11 naar 9 zou m.i. een enorme verbetering zijn voor de amusementswaarde van het spel.

 

Dat de scheidsrechterlijke dwalingen een enorme invloed uitoefenen op de uiteindelijke resultaten is volkomen duidelijk. De Brazilianen werden bevoordeeld door de Japanse scheidsrechter in hun wedstrijd tegen Kroatië. Een onterecht gegeven strafschop aan het gastland en een ten onrechte afgekeurd Kroatisch doelpunt zorgden in de openingswedstrijd voor een mineurstemming. Mogelijkerwijs heeft de Japanse referee min of meer bewust voor dit negatieve spektakel gezorgd. Immers, een fout richting Brazilië  zou wel eens  catastrofaal hebben kunnen uitpakken voor hem en het gastland.

 

Zonder meer ook stuitend zijn de oerconservatieve en corrupte bobo’s, die dus hardnekkig blijven weigeren om de edele voetbalsport van de broodnodige nieuwe   impulsen te voorzien. Terwijl de kosten de pan uitrijzen (acht miljard euro!) en de lokale bevolking het onderspit delft als het er echt op aankomt, blijft de oerconservatieve FIFA (=wereldvoetbalbond) de dienst uitmaken en het meeste geld opstrijken. De seniele oude baas  Sepp Blatter (voorzitter) wil niet alleen  geen afstand doen van het pluche, maar staat ook principieel afwijzend tegenover elke vorm van kritiek. Hij is zonder meer verstrikt geraakt in de grijs/zwarte wereld van de voetbalmaffia.

 

En dat we met z’n allen straal voor de gek gehouden worden als televisiekijker, mag toch wel duidelijk zijn geworden bij de wedstrijd Duitsland- Ghana. Een halve naaktloper kwam het veld oprennen en daarna zagen we alleen maar beelden van spelers. Stompzinniger kan bijna niet. Juist door deze handelwijze besef je weer eens hoe we worden bezien: als  kleine kinderen, zoet gehouden met lolly’s en toverballen.

 

 

Ook Nederland werd benadeeld door de scheidsrechter. Een strafschop wegens hands in de wedstrijd tegen Australië  was volkomen misplaatst, hetgeen volkomen duidelijk werd in de herhalingsbeelden. Gelukkig had deze stommiteit verder geen negatieve gevolgen voor het eindresultaat. Dat gold overigens niet voor sterspeler Robin van Persie: hij kreeg ten onrechte voor de tweede keer geel en moest dientengevolge de wedstrijd tegen Chili missen.

 

Gelukkig zijn er ook mooie en spannende wedstrijden om van te genieten. Vooral en met name die, waarbij beide ploegen op winst (moeten) spelen. Duitsland- Ghana (2-2) was daar een goed voorbeeld van, evenals Mexico-Brazilië (0-0) en  Argentinië tegen Iran ( 1-0).

 

 

Dat de oranje-gekte weer helemaal terug is van weggeweest mag geen verwondering wekken na twee vaderlandse overwinningen op resp. oud-kampioen Spanje en Australië. Ik ben het volkomen eens met sportjournalist Willem Vissers dat het geen liefde is voor het voetbal  als zodanig, maar meer een verglijdenis van vluchtheuvel naar vluchtheuvel op zoek naar tijdelijk geluk. Volgend keer kijken we weer naar de Tour de France of vermaken we ons met de speeltjes van ons  koningshuis.

 

Wie er wereldkampioen wordt valt niet te voorspellen. Het is een feit dat er 31 verliezers zullen zijn en slechts één winnaar.

 

Maar de gemiddelde Braziliaan is ook een verliezer. Deze arme sloeber betaalt de tol voor onze (tijdelijke) vreugde om te kunnen feesten en beesten en onze identiteit te kunnen bevestigen via (onschuldig) nationaal chauvinisme.

 

Neen, pas als we onszelf echt niet meer voor de gek zullen kunnen houden wordt het uitkijken geblazen;

voor de meedogenloze  bittere realiteit, het monstrum dat elke dag kan toeslaan.

 

 

Jan Posch, 22 juni 2014.

 

Over economie, politiek en andere (geloofs)zaken.

Dat economie geen wetenschap is , moge als algemeen bekend worden verondersteld. Het is eerder politiek (geloof). Linksom of rechtsom.

 

Zo werd de Britse econoom John Maynard Keynes als links betiteld. Waarom?  Hij vond dat de staat een belangrijke rol moest spelen in het economische verkeer. En, ten tijde van recessie , de boel met investeringen moest oppeppen. In tijden van halleluja zou deze staat geld moeten opsparen. Zo voorkom je  minder werkloosheid en armoede in tijd van tegenspoed.

 

Maar niet iedere econoom is daarvan overtuigd of gediend. Die rechtse economen, waaronder de Amerikaan Milton Friedman , vinden juist dat het vrije marktmechanisme de drijvende kracht achter de economie moet zijn. Dan zal alles op een natuurlijke manier zijn weg wel weten te vinden, en alles in goede orde op zijn pootjes terechtkomen.

 

Wie heeft het bij het rechte eind?  Waarschijnlijk allebei niet. De krachten van het vrije verkeer komen een heel eind, maar missen de remmende werking. Zij denderen door, ook daar, waar de trein vaart dient te verminderen of zelfs zou moeten stoppen. De kredietcrisis en de  uitspattingen van de banken met hun ongelimiteerde leningen zijn daar een goed voorbeeld van.

 

Alles en iedereen heeft op zijn tijd goede en onafhankelijke controle nodig.

 

Keynes heeft overigens wel  gelijk gekregen met zijn zienswijze over de herstelbetalingen van Duitsland na de Eerste Wereldoorlog. Hij waarschuwde voor het gevaar van een Tweede Wereldoorlog, omdat hij besefte dat deze herstelbetalingen een strop om de hals voor dit land zou betekenen. De rechtse garde had geen oog voor deze zienswijze, zoals deze het wel meer laten liggen wanneer het  op het sociale vlak aankomt. In deze faalde de Engelse en Franse politiek, maar je kan je afvragen of  in onze tijd de Europese leiders met betrekking tot het kwijtschelden van schulden wel de juiste weg weten te bewandelen.

 

 

Ook de linkse econoom, de Fransman Thomas Piketty krijgt inmiddels ruime kritiek op zijn zienswijze van het gevaar van toenemende inkomensongelijkheid. De verschillen in inkomens zullen volgens Piketty alleen maar gaan toenemen, door dat het kapitaal van de rijken sneller groeit dan de  inkomsten van de arbeidende klasse. Daarom pleit hij voor een gedwongen welvaartsherverdeling via een progressieve inkomsten en vermogensbelasting.

 

Ook hier weer een tweesnijdend economendom. Toch hebben hier de rechtse economen nog geen gat weten te slaan in de  muur van het nieuwe linkse kasteel van  de Fransman. Deze heeft  zijn bouwwerk dan ook extra beveiligd  middels dubbele muren en grachten via een onuitputtelijke reeks vermogens- en inkomensstatistieken over de afgelopen 250 jaar.

 

 

Nog een paar voorbeelden van linkse en rechtse ongelovigen.

 

A.                      Er zijn economen, die beweren dat een hoge staatsschuld  slecht is voor de economische groei. (Rogoff en Reinhart).  Natuurlijk kritiek vanuit de linkse hoek. Het tegendeel is niet bewezen. Maar Rutte en de zijnen weten hier grote slagen te boeken.

B.                       De Indier Dube heeft via een onderzoek aangetoond dat een verhoging van het minimumloon geen betekenisvol effect heeft op de werkgelegenheid. Dit in tegenstelling tot de economische basiswet dat hogere lonen per definitie tot baanverlies leiden.

 

De diverse stromingen vechten elkaar over bovenstaande theorieën de tent uit. Wel waar, niet waar.

 

Ondanks deze tweespalt, waarvan je toch een zekere vorm van bescheidenheid zou mogen verwachten, blijven we te maken houden met hooghartige types als Frank Kalshoven en Martin Sommer. Salonsocialisten , met een zeer laag gehalte aan creativiteit en oplossend vermogen.

 

 

Kortom, politiek en geloof zijn de peilers waarop de economische maatschappij voortmoddert en de wetenschap het nakijken geeft. In een dergelijke wereld leven wij. De regeringsleiders maken of oorlog, ( zo die er al zijn, anders moorden de diverse anarchistische bevolkingsgroepen elkaar wel uit) of  in een zogenaamd beschaafd  land  vechten zij elkaar de tent uit..

 

 

Neen, ik ben het met Diederick Samson eens dat een meer progressievere belasting op vermogen voor de grote vermogens welkom  zou zijn. Dit temeer aangezien in Nederland de staat redelijk ruimhartig is voor de huizenbezitter (hypotheekrenteaftrek) en de pensioenhouders ( premie aftrekbaar) . Weliswaar worden de vermogens niet gespaard door de vermogensrendementsheffing van 1.2 %, uitgaande van een fictief rendement van 4%, maar daar staat weer tegenover dat de winst op eigenwoning en aandelen onbelast is.

 

De vergrijzing in Nederland vormt in deze ook een factor. Steeds minder werkenden die de belastingen zullen moeten gaan ophoesten. Verminder dus de druk op arbeid (de belasting op inkomen en consumptie (BTW)  is relatief al vrij hoog) en verhoog de belasting op vermogen. De jongeren moeten toch al langer doorwerken (67 , 70?) en de grijsaards hebben ruimschoots geprofiteerd van het bijzonder oneerlijke kapitalistische systeem. Met niets doen veel geld verdienen, middels de belachelijk gestegen prijzen voor steen, hout  en andere rotzooi. ( 1965-2008).

 

Maar , ze zullen blijven janken over hun vermogen, ondanks de vele vakantiereizen en tripjes, de jachten, de kampeerauto’s en grote tuinen, tot hun dood aan toe.

 

 

Jan Posch, 3 juni 2014.