Liefdessonnet.

Bij wijze van uitzondering bij deze een product van andere bodem.

Omdat ik dit gedicht zo mooi vind, een sonnet over liefde, en ook omdat ik vroeger dodelijk  verlegen was naar het vrouwelijk schoon.

 

Ik ween om bloemen in de knop gebroken

En voor de ochtend van haar bloei vergaan,

Ik ween om liefde, die niet is ontloken,

En om mijn harte dat niet werd verstaan.

 

Gij kwaamt en ik wist… gij zijt weer heengegaan

Ik heb het nauw gezien, geen woord gesproken

Ik zat weer roerloos na die korte waan

In de eeuwige schaduw van mijn smart gedoken.

Zoals een vogel in de stille nacht

Opeens ontwaakt, omdat de hemel gloeit

En denkt, ’t is dag, en heft het kopje en fluit.

 

Maar eer het zijn vaakrige oogjes gans ontsluit,

Is het weer donker, en slechts droevig vloeit,

Door ’t sluimerende geblaarte een zwakke klacht.

 

Willem Kloos.