Geloofwaardigheid.

“Niets is erger voor een mens dan geconfronteerd te worden met zichzelf” en ware woorden schijnen altijd ongerijmd, maar geen enkele andere vorm van lering kan hen vervangen.

 

Waarom vinden personen die een stukje/column van een ander lezen, waarmee zij het inhoudelijk niet eens zijn, nooit mooi., ervan uitgaande dat dat stukje goed geschreven is. Of is dit laatste ook een kwestie van smaak en niet van objectiviteit? Neen, er bestaat wel degelijk een objectiviteitsnorm in kwaliteitssmaken. Iets, wat het dan ook zijn moge, heeft altijd een bepaalde kwaliteit. Wel is het zo, dat iedereen dat op persoonlijke wijze ondergaat en interpreteert.. Hier is de wet van de grote getallen wel op zijn plaats. Wanneer van de 100 proevers er 90 positief zijn, mag je er voetstoots van uit gaan dat er sprake geweest is  van op zijn minst redelijke kwaliteit.

 

En wat als je de waarheid schrijft? Geloof me, niemand wil de echte waarheid horen, behalve van de therapeut, de (gekke) nar, en de publieksvermakende conferencier  (ook die moeten zich nog aanpassen en oppassen), maar dan nog niet in de persoonlijke sfeer en het liefst via een komische truc, wending of noot. Wie de (persoonlijke) waarheid vertelt moet rekenen op hel , doem en verdoemenis. De waarheid is namelijk voor ons ellendelingen te cru om aan te horen. Wij weten zelf namelijk dondersgoed dat wij verkeerd of althans verknipt en tegenstrijdig in elkaar zitten, Wij zijn nu eenmaal innerlijk verscheurde en tegenstrijdige  wezens, onderworpen aan twijfel en velerlei onvolmaaktheden/beperkingen/tekortkomingen en zeker aan mengsels van haat en liefde, vaak culminerend in bizarre onredelijkheid.

 

Iedereen gaat zeggen: wat is waarheid en dat is jouw waarheid. Natuurlijk. Maar die iedereen vergeet dat wij allemaal dagelijks aan filosofie of waarheidsvinding doen. Iedereen wil weten wie de moordenaar was van Marianne Vaatstra en met alles wat daar omheen hangt. Zelfs van de motieven en de achtergronden. Iedereen is feitelijk op zoek naar de waarheid, al beseffen hele volksstammen dat zelf niet. Maar als de uitkomst ons niet bevalt , ontkennen wij hem categorisch.

Bovendien zien sommigen deze waarheid wel en anderen niet. Sommigen kijken veel sneller door situaties heen. Sommigen voelen hem zelfs op afstand. Het moeilijkste voor een mens is om zijn eigen situatie onder ogen te willen en durven zien. Van een ander zien we zijn gebreken heel gemakkelijk, maar die van onszelf niet of nauwelijks, Zelf denken wij dat wij alles goed doen. Maar de weg naar de hel ligt geplaveid met goede voornemens en intenties/bedoelingen.

 

Zelf vraag ik niet om oordelen van een ander. Dat interesseert mij niet. Want iedereen heeft een (verrukkelijke) mening. Om die reden zit ik ook niet op de sociale media. ( elke idioot heeft een mening.)Wanneer een ander mij een compliment geeft dan vind ik dat zonder meer leuk en aardig. Het stadium , dat mij dat ook langs mijn kleren glijdt of worst zal zijn , heb ik (helaas) nog niet weten te bereiken.

 

Maar wanneer iemand, waarvan ik op intellectueel/geestelijk gebied een hoog verwachtingspatroon heb, onterechte kritiek gaat leveren, dan kan ik uit mijn vel springen van bittere teleurstelling. Dan laat ik elke vorm van diplomatie varen en word ik kind en oververhitte dronkaard tegelijk. Een zware zonde, ik weet het.

 

Een scherpzinnige vrijdenker moet niet Vader Staat gaan verdedigen, wanneer die laatste zich weer eens crimineel heeft gedragen. Een echte vrijdenker laat zich door de staat de wet niet voorschrijven, behalve als het echt niet anders kan. Hij zorgt voor zijn eigen vrijheid en verantwoordelijkheid, zolang hij daarmee een ander met rust laat..

 

Uitgebreid ben ik op mijn site (welk een rot woord), ingegaan op de boete n.a.v het niet dragen van gordels. Die zaak laat ik voorkomen tot de hoogste instantie..Vader Staat heeft zich misdragen in de uitvoering en principieel vind ik dat de politiefunctionaris je alleen mag bekeuren in het geval van een gevaarlijke situatie.

 

Veroordeel je dat niet, maar moedig je dat juist aan, dan ben je geen echte vrijdenker, dan ben je innerlijk tegenstrijdig. Dan ben je verlicht en oerconservatief tegelijk. Dan ben je niet meer dan een  clichémannetje. Het is in ieder geval niet in lijn met verlichte uitgangspunten als vrijheid, gelijkheid,rationaliteit en logica.

Dan is een grote voorwaarde geschapen voor spanningen in je eigen ziel.

Ook een archaïsch verschijnsel als het Oranjehuis in ere  houden, past m.i. niet in het denken van de vrijdenker. Dat past niet meer in ons huidige tijdsgewricht, waarin wij de feodale toestand voorgoed achter ons hebben gelaten. In vroeger tijden werden wij door deze adel overheerst en als horigen/ sukkels bezien, terwijl zij zichzelf via  (dwang)arbeid van deze onderdrukten verrijkte en deze rijkdom in stand hield door erfrecht en (internationale) huwelijken. En dat alles meestal met kerkelijke goedkeuring indien dat noodzakelijk bleek. Kerk en staat, godzijdank (ik bedoel gelukkig natuurlijk), zijn zij nu gescheiden.

 

Een boete krijgen waarvan je het zuivere gevoel hebt overgehouden dat je bestolen bent is geen pretje. Voor 127 euro kan je een mooie wandelvakantie naar Duitsland organiseren. 127 euro boete moeten betalen aan lachende jongemannen, waarvan naderhand schande werd gesproken door wegwerkers over hun bumper kleefgedrag. Het is overhevelen van privékapitaal naar de algemene middelen, om hun eigen salaris te betalen en die van de werklozen.

 

Ik schrijf mijn verhalen vanuit mijn eigen specifieke beleving en  iedereen mag dat lezen.

Niemand hoeft dat te doen en niemand hoeft het er mee eens te zijn.

 

Kritiek krijg je desalniettemin toch wel. Zelfs relaties kan je ermee te gronde richten, ook in de familiale sfeer. Hetzij doordat hen de stijl, hetzij doordat hen de inhoud niet aanstaat. Je kristalliseert jezelf namelijk behoorlijk uit en daarom maak je jezelf kwetsbaar.

 

Maar  louterend en zuiverend werkt het wel en de natuur zegeviert

uiteindelijk. Maar je moet wel de bereidheid hebben om alleen achter te blijven , dat wel, hoewel je ook alleen komt en eindigt natuurlijk.

 

Ik spring liever van een rots af, dan afhankelijk te worden van een ander, in welke zin en betekenis dan ook. Mijn geestelijke vrijheid zal niemand mij ooit ontstelen.

 

Wanneer je niet meer bang zal zijn voor de dood, wanneer je niet meer angstig zal zijn om alleen achter te blijven, wanneer je je eigen zelfmedelijden  hebt kunnen overwinnen en wanneer je geen vleierij meer nodig zult hebben voor je eigen zelfrespect en ongevoelig bent geworden voor complimenten, wanneer je je kunt verzoenen met louter  je geesteskinderen en je eigen echte kinderen een goed leven hebben , dan pas kom je in je natuurlijke rusttoestand en eindstadium. Ik meen dat de boedhisten dan over het nirwana spreken. De rusttoestand, waarin de hartstocht voorgoed  is overwonnen.

 

 

“Voor de waarheid behoeft niemand zich te verontschuldigen”.

 

 

Jan Posch, 13/14  januari 2013.