Onverdoofde drainage.

Vandaag 17 april 2014 moest mijn, op 1 november vorig jaar ingebrachte, drain verwijderd worden.  Deze kunststof buis  (dubbel J-katheder) was noodzakelijk geworden wegens een door een niersteen verstopte urineleider. Opereren deed men toen niet, aangezien dat gegeven mijn toenmalige toestand, te gevaarlijk voor mijn gezondheid was.

 

Toentertijd, bij het inbrengen dus, werd ik verdoofd via een zogenaamde ruggenprik. De gevoelloosheid  van het onderstel duurt ongeveer 6 uur en het lijkt of  de verdoofde lichaamsdelen er niet bij horen. Een rare gewaarwording, vooral bij aanraking.

 

De  drain ( verbinding tussen nier en blaas) werd via de plasbuis ingebracht door een heel team bestaande uit louter vrouwen, hetgeen mij de opmerking deed ontlokken, dat ik eindelijk op mijn plaats was, ware het niet dat mijn onderstel gedemobiliseerd was.

 

Maar goed. Deze katheder moest er dus na een half jaar weer uit. De niersteen was in geen velden of wegen meer te bekennen en dus werd Jan vandaag verwacht om in Drachten bij de afdeling urologie te verschijnen.  De drain zou zonder verdoving poliklinisch wederom via de pisbuis verwijderd worden.

 

Ik zag er als een berg tegenop. Na een extra wachttijd van 20 minuten werd hij opgeroepen door een wat oudere, maar naar later bleek, zeer zorgzame verpleegster. Hij moest zijn schoenen, bovenbroek en onderbroek uittrekken en om zijn voeten ziekenhuisschoentjes doen.

 

In de stoel hingen twee beugels en de bedoeling was om daar de benen in te leggen, waardoor ik begreep hoe een op het punt van bevallen staande vrouw zich in een ziekenhuis moest voelen. Open en bloot, benen wijd omhoog . De verpleegster smeert  een desinfecterend goedje op het klok-en hamerspel. De arts –uroloog is er nog niet en dus moeten wij ons met elkaar zien te vermaken.

 

Op haar vraag of ik angstig ben, antwoord ik, dat ik liever wat anders zou doen en vraag tegelijk of ik ook een roesje zou kunnen krijgen. “Dat doen wij niet, zegt zij, de pijnlijkheid van deze operatie/ingreep is daarvoor niet hevig genoeg”.

Deze opmerking maakt mij iets rustiger . “Zou U misschien wat gelei willen, dat glijdt gemakkelijker en maakt U wellicht wat rustiger” stelt zij voor. Prima, en wederom wordt mijn mannelijkheid door een wildvreemde bewerkt.

 

Niet veel later verschijnt de arts en in een tijdsbestek van ongeveer vier minuten heeft hij de drain te pakken. Een plasgevoel en een lichte vorm van branderigheid vergezellen mijn opluchting.

 

“Vergeet niet om veel te drinken, vandaag”, krijg ik nog te horen van die zorgzame en vriendelijke verpleegster.

 

Inderdaad, een bijzondere ervaring.

 

Jan Posch, witte donderdag 17 april 2014.