Het zal bekend zijn, dat de mens in principe wel open zou willen staan voor de waarheid en ethiek, maar dat de bitterheid daarvan hem niet gelukkig maakt. Hetgeen er toe leidt, en tot gevolg heeft, dat hij zich van die bittere werkelijkheid afkeert en hem alleen dan in de ogen durft te kijken, indien die onontkoombaar is geworden, door wat voor omstandigheid dan ook.
De tragiek van het leven willen en kunnen wij gewoonweg niet aan. In de kunst durven wij wel een stap verder te gaan in deze richting. In de kunst zijn wij eigenlijk veel eerlijker en opener. Feitelijk openbaren wij ons dan als echte mensen.
Volgens de Nederlandse schrijver L.H. Wiener schuilt het wezen van de kunst in de manifestatie van het talent om de werkelijkheid in essentie weer te geven.
Het is daarom dan ook geenszins toevallig, dat vele schrijvers, musici, popzangers, filosofen, schilders en kunstenaars in het algemeen via drugs, drankzucht of zelfmoord, tot zelfvernietiging overgaan.
De waarheid ontdekt te hebben en dientengevolge hem niet meer kunnen ontkennen , maar blijvend onder ogen moeten zien is feitelijk een hel.
En paradoxaal genoeg scheppen deze zelfvernietigers vaak de mooiste kunst. Maar is dat wel zo paradoxaal?
Staan genieën niet juist heel dicht bij de afgrond? Zoeken de kunstenaars juist zelf niet deze afgronden op door te proberen die waarheid zo dicht mogelijk te benaderen? En als het hen aan echte inspiratie gaat ontbreken, daardoor angstig worden, nemen zij hun toevlucht tot drank of andere middelen om dezelfde waarheid toch binnen hun eigen kaders boven tafel te krijgen, want een grotere vorm van zelfverheffing is niet mogelijk.
Ik durf zelfs te zeggen dat de liefde daar ook verre aan ondergeschikt is. Liefde is een vluchtig en vergankelijk proces, dat veelal tot ontbinding, zo niet tot haat en verbittering leidt. Ik ga hier verder niet op in.
Dat is juist de reden waarom de alledaagse mens daar zo van terugschrikt. Die weet ook wel hoe erg die is en behoed zich er voor om in die contreien terecht te komen, tenzij degene erg eigenwijs is , niet anders kan, met heel vaak een fatale afloop tot gevolg.
Jan Posch, 14 januari 2014.
De tragiek van het leven willen en kunnen wij gewoonweg niet aan. In de kunst durven wij wel een stap verder te gaan in deze richting. In de kunst zijn wij eigenlijk veel eerlijker en opener. Feitelijk openbaren wij ons dan als echte mensen.
Volgens de Nederlandse schrijver L.H. Wiener schuilt het wezen van de kunst in de manifestatie van het talent om de werkelijkheid in essentie weer te geven.
Het is daarom dan ook geenszins toevallig, dat vele schrijvers, musici, popzangers, filosofen, schilders en kunstenaars in het algemeen via drugs, drankzucht of zelfmoord, tot zelfvernietiging overgaan.
De waarheid ontdekt te hebben en dientengevolge hem niet meer kunnen ontkennen , maar blijvend onder ogen moeten zien is feitelijk een hel.
En paradoxaal genoeg scheppen deze zelfvernietigers vaak de mooiste kunst. Maar is dat wel zo paradoxaal?
Staan genieën niet juist heel dicht bij de afgrond? Zoeken de kunstenaars juist zelf niet deze afgronden op door te proberen die waarheid zo dicht mogelijk te benaderen? En als het hen aan echte inspiratie gaat ontbreken, daardoor angstig worden, nemen zij hun toevlucht tot drank of andere middelen om dezelfde waarheid toch binnen hun eigen kaders boven tafel te krijgen, want een grotere vorm van zelfverheffing is niet mogelijk.
Ik durf zelfs te zeggen dat de liefde daar ook verre aan ondergeschikt is. Liefde is een vluchtig en vergankelijk proces, dat veelal tot ontbinding, zo niet tot haat en verbittering leidt. Ik ga hier verder niet op in.
Dat is juist de reden waarom de alledaagse mens daar zo van terugschrikt. Die weet ook wel hoe erg die is en behoed zich er voor om in die contreien terecht te komen, tenzij degene erg eigenwijs is , niet anders kan, met heel vaak een fatale afloop tot gevolg.
Jan Posch, 14 januari 2014.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten