Het rustige heuveltje.

Op de derde speeldag van het jaarlijkse schaakfeest in het stadhuis van Hoogeveen op zondag 21 oktober 2012 stond ik om 07.00 uur op om te gaan ontbijten in het pension “het rustige heuveltje “ in Dwingeloo, waar ik ook in 2004 had gebivakkeerd. Rustig was het hier zeer zeker, want tijdens dit  half uur durende ontbijt zag ik geen enkel menselijk wezen, ook geen medewerkers van het pension zelf.

Om 8.10 vertrok ik op de fiets  naar Hoogeveen. Een fietstocht van ruim een uur over de heide van  Dwingeloo, richting Pesse, en iets langer (maar mooier) via het (onderbroken) Commissaris Cramerpad richting Fluitenberg.

Het  dorp Dwingeloo lag er verlaten en doodstil bij. Het was reeds licht geworden en pas op één van de boerderijen buiten het dorp hoorde ik het eerste teken van leven. Een kraaiende haan, en het was op dat moment dat ik ging hopen dat deze hemelse toestand zo lang mogelijk zou blijven voortduren. Een in de verte blaffende hond,  mussengetjilp en vallende bladeren trokken mijn aandacht. Allengs raakte ik geheel in de ban van het idee om mijn soortgenoot zo lang mogelijk niet te zien. Wel zag ik bonte koeien en schapen grazen op de, door het gras overwoekerde, heide.

Overvliegende, huiveringwekkende gakkende, grauwe ganzen en het knisperende bladergeluid  onder mijn fietsbanden hielden mijn sentimentele geest bezig , terwijl ik steeds nieuwsgieriger  begon  te worden naar het tijdstip waarop mijn paradijselijke triomftocht verstoord zou worden.

Om precies 08.43 kwam aan mijn idylle een einde door twee (fietsende) tegenliggers, waarvan ik er bij één een hoofdknik onder zijn valhelm bespeurde.  Ik probeerde nog een : “ de eersten vandaag”, maar mijn zonderlinge wanhoopsgedrag  werd niet opgemerkt. Mijn geest had zich meer dan een half uur kunnen laven aan een zelfgeschapen sprookje.

Tegen half tien arriveerde ik bezweet bij het stadhuis in Hoogeveen, waar ik in de wandelgangen een zwaar (50 kilo) afgevallen Jan Colly tegenkwam, die mij vroeg waarom ik zo bezweet was. Na dit intermezzo moest ik het opnemen tegen een (na later bleek) bijzonder vriendelijke oude man (Hendrik van Buren), die, naar hij mij na afloop van de partij vol trots vertelde, nog in Moskou had gewoond, alwaar hij diverse schaaktoppers in huis had gekregen, waaronder ene Drejev. Zelden zag ik een sportievere verliezer. Voor onze partij werd hem nog moed ingesproken door de charmant ogende Esther Visbeen uit Hoogeveen zelf. “Dat geeft onze partij een ongelijk begin, Esther”, liet ik er uitflappen, waarop zij zo sportief was om mij ook nog even te knuffelen.

Zondag 21 oktober 2012 had voor mij historische waarde verkregen.

Zaterdag 27 oktober 2012  was de slotdag van dit schaaktoernooi in Hoogeveen en  vandaag moest ik winnen van Stephan Broertjes uit Emmen om nog kans te maken op een eerste plaats.

Fantastisch lichtvriezend weer en een bont gekleurd ochtendgloren begeleidde mij op weg naar het stadhuis over bebladerde bospaden. Op de heide ontwaarde ik een groep grazende herten, die zich razendsnel springend uit de hoeven maakten bij het aanzien van een menselijk wezen.

Zonder  lekke banden en noemenswaardige regenval,  arriveerde ik ook dit keer (zij het een half uur te vroeg),  bij het vlaggenfestijn voor het stadhuis en na mijn gebruikelijke kledingwisseling begon ik opgewekt aan het (gratis?) koffiegebeuren.

Na een korte babbel met de scheidsrechters Ron Bleeker over indeling op rating en Evert Hondema over het Nivongebeuren (huisvesting), kwam ik in gesprek met Stephan  over de psychologische invloed van een veel hoger gewaardeerde opponent op je eigen spelvoering.

Enfin , het was inmiddels half tien geworden en de partij van de waarheid kon gaan beginnen. Broertjes opende met e4 en na mijn c5 ging hij verder met Alapin. (c3). Het werd tot en met de 13^e zet een kopie van mijn partij tegen de latere groepswinnaar en bordenman Fons Hamond , waarin ik een duidelijke en opgelegde winstkans onbenut had gelaten.

Stephan deed het duidelijk beter en dacht dat hij beter kwam te staan. Schijn bedroog, degene die beter stond was zwart met een lichte plus van schaakvriend Fritz. Op het moment dat ik op winst kon gaan spelen en met minder tijd op de klok, bood Boertjens remise aan. De keuze tussen een moeilijke winstgang met weinig tijd en kans op verlies aan de ene kant en de zekerheid van 60 euro en een gedeelde tweede plaats aan de andere kant, viel na een korte gedachtegang in het voordeel uit van de tweede optie.

Ik zou hem nog hebben kunnen voorstellen om mij te laten winnen ten gunste voor hem van 200 euro….. Hij had daarmee 140 euro meer kunnen krijgen, maar wanneer hij hetzelfde aan mij zou hebben voorgesteld zou ik geweigerd hebben en daarom heb ik maar wijselijk mijn mond gehouden.

Uiteindelijk waren er zeven personen met 6.5 punt op de gedeelde tweede plaats , waaronder Johan Zwanenpol uit Peize, die daarmede  60 euro per man opstreken.De koele bordenman kon 250 euro in zijn zak steken.

Einde van een negendaagse (paradijselijke) schaakvakantie,

Jan Posch, 27 oktober 2012.