Wanneer er op een stormachtige 1e
novemberavond na negen uur twee onbekende vrouwspersonen voor je deur staan om
je te vragen of je de heer Jan Posch bent en zo ja, of je jezelf dan onmiddellijk naar het ziekenhuis in
Drachten wilt vervoegen, wegens sterk afwijkende nierwaarden, dan sta je niet
bepaald vrolijk te kijken.
Wegens de storm waren de telefoonverbindingen in dit
gebied weggevallen, waardoor de huisarts mij niet kon bereiken op de
gebruikelijke manier. Ook ik kon niemand bellen en ben daarom maar in de auto
gestapt om vervolgens bij de specialistische hulp te horen te krijgen, dat daar
eindelijk het verloren schaap was gearriveerd, waar zij al een halve dag op
hadden zitten wachten. Ik mocht direct blijven en zou de volgende dag via
internist Hovenga in het bijzijn van twee verpleegkundigen te horen krijgen dat
ik er zeer slecht aan toe was.
Op mijn vraag hoe lang ik nog te leven had en of het
niet verstandiger was om zelf per direct een eind aan mijn leven te maken, reageerde
deze, op dit onderwerp gepromoveerde internist, nog redelijk positief; Je kansen
zijn, als je geluk hebt 80%, wanneer de kuur aanslaat en dan hopen we maar dat
je een gedeelte of meer van je nierfuncties terug krijgt. , zo niet , dan moet je aan de dialyse. Aanvankelijk
wilde hij mij de volgende dag naar Groningen sturen, maar dat feest ging
achteraf niet door.
De volgende dag werd ik op nierstenen gecontroleerd
en aangezien een grote steen mijn urineweg blokkeerde, hebben zij de volgende
dag op zondag via een speciaal vrouwenteam een omleiding aangelegd via een
zogeheten dubbel J katheder, ook wel drain genoemd. Vast gehaakt aan
de rechternier en aan de blaas. Een verwijdering van de steen was op dat moment
te gevaarlijk en belastend voor de nog aanwezige nierfunctie. Hij begon ook
direct met zijn kuur en medicijnen.
Van al mijn botten ,( ook van de schedel) zijn
foto's gemaakt. Ook heeft hij een beenmergpunctie uitgevoerd en daaruit bleek
een grote toename van de witte plasmacellen ten koste van de rode bloedcellen.
Oorzaak volkomen onbekend.
Ja, en dan is bemind worden ineens niet meer zo
belangrijk. Dan is liefhebben ineens een veel grotere kunst geworden, een veel
hoger gelegen ideaal.
In plaats van jezelf afhankelijk te maken van
anderen, in plaats van op je tenen te moeten gaan lopen, hou je het initiatief
in eigen hand en verlang je slechts naar zuivere oprechtheid en oprechte
betrokkenheid. Clichés kunnen je dan gestolen worden. Wollig taalgebruik,
gemeenplaatsen , holle frasen, nietszeggende retoriek , ze waren al zo onbelangrijk, maar je krijgt het
nog directer naar binnen. Je kijkt dwars door alles heen en je leert een
zintuig te ontwikkelen voor echte betrokkenheid en zuivere oprechtheid.
In het ziekenhuis zijn ze allemaal even goed voor
je. Het zijn bijna allemaal schatten en ze proberen ieder voor zich het zo goed
mogelijk te doen. De een houdt zich iets meer aan het protocol dan de ander,
maar verschillen in kwaliteit blijven er natuurlijk.
Toch is je vrijheidsbeperking, zeker als je aan het
infuus gebonden bent , hopeloos en moeilijk te accepteren. Je voelt je bijzonder ongelukkig en machteloos.
Eigenlijk ben je in een soort martelkamer terecht gekomen, zeker wanneer je 12
keer per dag om de twee uur op bloedsuiker gecontroleerd wordt. Dus ook midden
in de nacht.
Bloedprikken , temperaturen, bloeddruk opmeten,
gewicht opnemen, eten brengen, koffie, thee, je bent er de hele dag zoet mee.
Het geval Ids Boersma.
Aanvankelijk kwam ik alleen in een kamer te liggen.
Dat heeft drie dagen geduurd. Daarna kwam ik bij een man van 75 jaar te liggen
die behandeld werd voor psoriasis. Hij had het over zijn hele lichaam en er was
een bacterie bijgekomen.
Eerst praten wij wat over onze achtergronden, toen
wij er achter kwamen dat wij een gezamenlijke kennis hadden (Bouke Jorna uit
Tzum), en nadien konden vaststelden dat wij elkaar reeds 17 jaar kenden.(!).
Wij brachten stro naar deze boer in Ureterp in de negentiger jaren, waar wij
toendertijd ook nog een warme maaltijd hebben genuttigd.
Het werd een zeer aangenaam weerzien en hadden niet
veel woorden nodig om onze gevoelens kenbaar en duidelijk te maken. We begrepen
elkaar volkomen.
Behalve als Ids sliep , stond zijn mond niet veel
langer stil dan drie seconden. Zijn vrouw kwam elke avond langs en zij kon
bewonderingswaardig goed luisteren. Hij praatte maar door en dat deed hij ook
indien anderen erbij waren.
Met iedereen ging hij in gesprek en wilde van alles
van iedereen weten.
Ook met de zusters. Hij vond ze bijna allemaal
poor-best en zorgde ervoor dat ze dat ook van hem hoorden. De zusters keken er
wel doorheen natuurlijk, want in de zusterkamer wordt er ook nog wel flink
gepraat.
Hij vond zichzelf niet eens zo sympathiek zei hij
oprecht, waaruit bleek dat zijn mensenkennis fenomenaal was.
Wij werden op dezelfde dag naar huis gestuurd en
daar verbaasde Boersma zich bijzonder over. Wat? Jij naar huis gestuurd? Hoe
denk je dat aan te pakken? Je staat overal alleen voor en je hangt hier in de
kettingen. De winter staat voor de deur, je hebt twee chalets, je moet zelf
eten koken en kopen, je moet zelf de was doen, Hoe denk je dat voor elkaar te krijgen?
Heb je hulp? Komen je dochters je helpen. Kun je ergens thuishulp krijgen?
Maak je geen zorgen Ids, dan heb ik wat te regelen
en hoef mij niet te vervelen. Dan leer ik op mijn oude dag ook nog wat
waarachtige zelfstandigheid betekent, dan leer ik mijzelf beter verzorgen en
mogelijk ook nog beter koken. Ook moet
ik dan mijn chalets beter schoonhouden, en leer ik meer de kleine dingen
waarderen.
Zelf was Ids niet erg zelfstandig. Hij liet zich
graag helpen en vond het niet erg om in de watten gelegd te worden door de
zusters. Zijn vrouw droeg hij op handen.
Hij was een hele aparte en bijzondere kerel en ik
zal hem niet licht vergeten.
Jan Posch, 18 november 2013.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten