Dit juicht
geldopslurpers , die geen belastinggeld afdragen, toe, en houdt zodoende
deze machteloze en symbolische wanvertoning in stand.
Maar
de tragiek is nog erger.
Die
paar mensen die deze poppenkast wel durfden te kritiseren werden opgepakt, om
ze even later weer vrij te laten met als excuus dat er sprake zou zijn geweest
van een ongelukkig misverstand.
De
huichelarij ten top! De (
republikeinse) protestgangers moesten zo snel mogelijk afgevoerd worden, opdat
deze beweging niet kon uitgroeien tot iets groters. Zo angstig was ons gezag voor een tegengeluid en zo sterk zijn
onze democratische vrijheden dus.
Zoals
ik al eerder aangaf, wij leven niet in een vrij land. Als het er echt op aan
komt, zien we een politiestaat opdoemen
om op een sluwe wijze onze zogenaamde vrijheid van ons af te pakken. En daar
hoor je het volk nou net niet over. En daar zouden die klootviolen zich dus wel
druk over moeten maken.
Wanneer
je deze tragiek aankaart, wordt je als een pessimist afgeschilderd.
En
als deze tragiek al aanvaard wordt, zullen de meesten vroeger of later toch
weer vervallen in het geloof van de goede voortgang van een stationaire
samenleving.
Mensen
kiezen nu eenmaal de weg van de minste weerstand. Die is het gemakkelijkste.
Zij streven naar lekkere en heerlijke gevoelens, net als baby’s, die slechts onderscheid maken tussen aangename en
onaangename gevoelens.
Het
is de basale activiteit /grondhouding van de mens om zich niet druk te maken,
tenzij het niet anders kan.
Maar
laat hij in godsnaam zijn kop dicht houden, indien anderen zich wel willen
inzetten voor een betere en minder idiote samenleving.
Want
als dat gebeurt, lopen ze daar ook weer vrolijk fluitend en feestvierend
achteraan, zonder zich te bedenken , hoe dat nu weer tot stand heeft kunnen
komen.
Jan
Posch, 2 mei 2003.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten